Gisteren een wandeling gemaakt langs het water naar het stadje. Heerlijk zonnetje met een koele bries, wat wil je nog meer...
Nou een wandeling naar de watervallen natuurlijk. Ank en Ben hadden zich goed voorbereid en waren gekleed in langebroek en lange mouw en zelfs met handschoenen.
Wij dachten dat allemaal niet nodig te hebben totdat we halverwege de wandeling waren. Afijn mijn verslag kun je hieronder bekijken.
En dan nu de allerlaatste dag. Net afscheid genomen van Anke en Ben, zij vertrekken over 2 dagen. Wij hebben vandaag een trip naar Toronto voor de boeg en moeten nog zeker 4 uur rijden. We kunnen rustig aan doen want ons vliegtuig vertrekt pas vanavond 21.00 uur. In totaal hebben we 7000 km gereden dus dat stukje kan er wel bij :-)
Het was een geweldige vakantie. Tot ziens in Nederland!
De rit naar het noordelijker gelegen North Bay was fantastisch. Mooie glooiende groene heuvels met hier en daar een big farm. North Bay ligt aan een groot meer Lake Nipissing. Ons hotel (onze kamer) kijkt uit over het meer en het uitzicht is fantastisch! Mooie afsluiting van de reis.
Maxim heeft nog even een filmpje gemaakt van ons avondmaal gisteren, te zien hieronder ;-)
Gisteravond in bed beleefden we nog even een horrormomentje. Maxim stapt in bed en ziet allemaal bloed op het bovenlaken. Verbijsterd willen we het hotelmanagement bellen totdat we een heel bloedspoor op de grond zien. Vervolgens ontdekken we een flink bloedend wondje op de wreef van Maxims voet. Geen idee hoe dat ontstaan is. Maxim 2 pleisters en een sok aangetrokken. Blijft een mysterie hoe de wonde is gekomen, is minuscuul klein wondje. Vanochtend zag het er in elk geval goed uit en gaan we een mooie wandeling maken met mr. en mrs Nobby, hopelijk zonder muggen ;-)
Uitgeslapen groet!
We gaan de laatste dagen in van onze fantastische reis, ik schreef het al eerder, het vliegt voorbij.
Gisteren beleefde Maxim een wat mindere dag. Hij had een loopje bedacht ten noorden van Peterborough in een waterrijk natuurpark. Daar aangekomen was het meer voor watersporters en waren er geen wandelpaden. Ik vond het eerlijk gezegd helemaal niet zo erg. Had onderweg al borden gezien met ' Mosquito lake'.
Ank en Ben doen veel natuurloopjes en hebben we vanwege hun vele encounters met deze bijtgrage insecten omgedoopt in mister and mrs. Nobby. Foto's plaats ik om begrijpelijke redenen niet ;-)
Maxim had toen bedacht zich te troosten met een bezoek aan een boekwinkel. Zelfs deze megagrote bookstore kon hem niet troosten. Ik wist niet wat ik zag toen hij met lege handen naar buiten kwam. De wandeling door Peterborough was wel heel geslaagd, dat gelukkig weer wel ;-)
Verder wederom op de kamer gegeten en heerlijk gelachen en herinneringen opgehaald, heerlijke avond.
Straks vertrekken we naar Northbay, in het noorden ;-) voor de laatste 2 nachten. Maxim heeft iets moois geboekt aan het water om deze vakantie met een big bang af te sluiten.
We zijn gestart met koffie in de Tim Hortons, wat een ontdekking! Het wordt een mooie dag want is op moment van vertrek al werm. Eerste stop onderweg, Brockville. Een heel leuk plaatsje, zie video, heerlijk koffie gedronken in modern maar knus koffietentje.
Volgende stop van vandaag was Trenton, alwaar het laatste museum staat van deze vakantie (jippie). Het weer was heerlijk en ik heb een korte trippel gemaakt en me vermaakt met het editen van het onderstaande filmpje, met diepte interview met toevallige bezoeker ;-)
De weg naar Peterborough is prachtig. Zacht glooiende heuvels met hier en daar wat bomen. Ik denk dat dit een stuk landbouwgrond is. Het is in elk geval heel fijn om door een ander landschap dan bos te rijden ;-)
De laatste paar dagen koken we zelf. Het is natuurlijk heerlijk om in restaurantjes te eten maar het is lastig om een gezonde hap te scoren. In de supermarkten zijn veel ' bijna klaar' maaltijden. Deze kun je opwarmen in de magnetron, beetje sla erbij en klaar. Of zoals gisteren een grote bak met diverse gegrilde groenten, heerlijk :-)
We zitten in een super 8 motel in een junior suite. Beetje gedateerd maar het is schoon en fris en met aparte slaapkamer met kingsize bed. Voordeel van de wat grotere kamer is dat we gezellig met ons vieren kunnen eten.
De laatste week verblijven we ook vaker 2 dagen op 1 locatie. Dat geeft wat meer rust, ook Maxim moet toegeven dat hem dat uitstekend bevalt :-)
Raar fenomeen is dat ik al een paar keer heb gezien dat motelgasten in pyama komen ontbijten. Ik ben meestal rond 6.00 uur uit bed en ga dan met tablet naar de ontbijtzaal om een blogje te schrijven. Kijk mijn ogen soms uit, rare Canadesen. Geen foto's, dat is te genant ;-)
Genoeg voor nu, het is tijd dat we gaan ontbijten.
De vakantie vliegt voorbij en we willen nog zoveel. We zijn op onze trip dwars door Montreal gereden, wat een verschrikking. Hoef ik niet heen ;-)
Inmiddels is het onze 2e dag in Casselman, het weer is heerlijk en supermarkt en drankenhal zitten op loopafstand. Kortom het is goed toeven :-) We eten de laatste dagen gewoon op onze kamer. We halen verse salades en magnetronmaaltijden en smikkelen onze buik rond.
Ben had nog een onhandig momentje vanochtend. Hij deed een poging om een flinke appel met plastic bestek te halveren. De helft vloog met een big splash in de shakeschaal van de nietsvermoedende Ank. Picture says it all :-)
We hebben ook de hoofdstad Ottawa bezocht, dat is werkelijk een prachtige stad. Ook is alles zo schoon, geen vuil en troep in de straten en groen, heel veel groen. De stad is mooi ruim opgezet. Hieronder 2 korte inpressies.
Onderweg naar Ottawa
En een vlogje van mij terwijl Maxim het Canadian War Museum bezoekt.
Je verkijkt je makkelijk op de enorme afstanden hier. Het is wel heel rustig om te rijden, weinig verkeer, maar 5 tot 6 uur rijden over een afspand van 350 km is geen uitzondering. De wegen zijn over het algemeen zeer slecht te noemen. Van een mooi strak stuk asfalt rijd je zo over een stuk patchwork met verraderlijke gaten. Oppassen dus en niet te hard rijden.
De route van gisteren was mooi om te rijden, veel bossen met naald- en loofbomen. Helaas heeft het de hele weg geregend, ik heb me weer vermaakt met het maken van een plaagfilmpje ;-)
We hebben ook eindelijk een goede koffietent ontdekt. De gewone koffie hier is slootwater. Tim Hortons is een keten door heel Canada waar het goed koffiedrinken is. Ware troostrijke oases die we graag aandoen om de lange autoritten vol te houden. De tenten zitten steevast vol met nieuwschierige ouderen die er gezellig uren met elkaar keuvelen. Misschien zoiets als de koffiecorner van Ikea bij ons ;-)
Het hotel waar we vandaag zitten heeft zowaar metalen vorken en messen en echte koffiemokken. Een ware verademing na alle polystereen en plastic troep. Gisteren waren we het zo zat dat we bij de dollarstore een besteksetje hebben aangeschaft. Hadden we al veel eerder moeten doen. We schamen ons voor de grote hoeveelheden afval die we na het ontbijt in de afvalbak moeten gooien, dat hoeft dus nu niet meer :-)
Het reizen met ons vieren gaat heel goed, we hebben het heel gezellig en lachen wat af over onze malligheden. Zo bijzonder dat we dit kunnen doen. Op dit blog heb ik ook een verslag gemaakt van onze eerste reis samen in 2007 naar de outback in Australie. Heerlijk om de herinneringen aan die reis op te halen. Veel leuke (korte) filmpjes over de stoere prestaties van de 4x4 wagens in de outback. Alle filmpje kun je groter bekijken door rechtsonder on het filmpje op het vierkantje te klikken.
Je vindt het reisverslag aan de rechterkant en klik op 2007
Plezierige groet!
Vandaag weer de dag zonnig begonnen, wel met een koud windje maar een extra trui werkt uitstekend ;-). Vandaag hebben we het bovenstaande national park bezocht. Een zeer afwisselend landschap waar we heerlijk genoten hebben. Een compilatie van genoten beelden vind je hieronder. Vooral leuk was het eekhoorntje wat rustig door bleef eten (je hoort m smakken) terwijl ik dichterbij kom.
Morgen verlaten we Miramachi en geven we flink gas richting Montreal. Het wordt een regenachtige dag dus dan kunnen we maar beter een fikse autorit maken. We rijden dan richting binnenland en verwachten wat zachter weer. Al met al zijn we enorme bofkonten met het weer want dat kan heel grillig zijn hier. Soms met autorijden ervaren we al een temperatuurverschil van 10 graden. Ik ben overigens heel blij dat we niet in een camper zitten, dat is wel fris snachts. Afgelopen nacht was er nog nachtvorst.
Wat dieren betreft hebben we nog alleen eekhoorns kunnen spotten, wel in allerhande soorten, maten en kleuren. Anke en Ben hebben een moose gespot, zij lopen dus iets voor ;-) We hebben nog een week (wat gaat de tijd hard) om wildlife te spotten, aan ons zal het niet liggen ;-)
Was nog een prachtige zonsondergang in Miramachi, geschoten vanuit onze hotelkamer. Was werkelijk weer een mooie plaats. Vanavond in de locale Ierse pup gegeten, wederom simpel doch voedzaam. Het leven is goed voor ons, we genieten :-)
We hebben gisteren een hele dag regen gehad, niet zo'n beetje maar echte plensbuien. Wel jammer want Maxim had een prachtige rondrit gepland. Die hebben we ook gereden maar het was te nat om veel te kunnen zien. Zie het vochtige beeld verslag hieronder.
Besloten om de koers een beetje aan te passen. het is heerlijk om ergens 2 dagen te blijven maar dat houdt in dat we dan op de andere dagen wel kilometers moeten maken. Vandaag bijvoorbeeld ruim 5,5 uur gereden. Maar we hebben weer zon, wel een koude wind maar het is droog en prima wandelweer.
Het hotel waar we neergestreken zijn ligt prachtig aan een zeearm. We hebben heerlijk simpel (doch voedzaam) op de hotelkamer gegeten. Wel jammer dan Ank een glas wijn over de smetteloze witte sprei gooide. De hotelmanager vond het gelukkig geen probleem, melk was viezer. Melk zie je niet maar ruik je wel. Hij vond het fijn dat Ank het even meldde. Klaar dus :-)
Vandaag een flinke etappe gereden van Lunenburg naar onze bestemming voor de komende 2 nachten, Baddeck. Het motel ligt prachtig en we kijken vanuit onze kamer prachtig weg over het water. Morgen zal ik wat beelden plaatsen. Het toeristenseizoen is nog niet op gang gekomen en overal is het heerlijk rustig.
Het weer is overigens fantastisch, zonneschijn met een koele bries, wat wil een mensch nog meer :-) Morgen schijnt het te gaan regenen, moet het eerst zien. Tot nu toe heel veel geluk gehad en slechts een regendag gehad.
We hebben net een verse (volkoren) pizza genuttigd met sla, zijn dus heel verantwoord bezig ;-)
Heb jammergenoeg wel pech met mijn telefoon. Heb m laten vallen op t asfalt en dat resulteerde in wat flinke barsten in de achterkant. Gelukkig is mijn scherm nog heel, dat dan weer wel ;-). Nu met ducktape alles weer vastgeplakt. Nog even een artifarti foto van een truck die ons lang achtervolgde maar we hebben m af kunnen schudden :-)
Lunenburg doet Scandinavisch aan, vrolijk gekleurde huisjes, groene grasvelden en blauwe luchten. Het ligt heel mooi in een baai aan de kust van Novia Scotia en staat op de Unesco werelderfgoedlijst. Onze kamer (suite) is prachtig en van alle gemakken voorzien. Het ontbijt is heerlijk en met echt bestek en borden. Dat kunnen we na een week van plastic eterijen goed waarderen.
We schamen ons ook vaak om zo'n bult aan afval in de ton te kieperen. Ik heb me voorgenomen de volgende keer zelf bestek en bamboebordjes mee te nemen. Ik heb nog even wat kiekjes van Lunenburg in onderstaande videoslide gezet.
En dan Oak Island. Maxim en ik volgen de avonturen van de 2 schatzoekende broers al enige tijd. Het mysterie rondom de schat wordt stddes groter. Ik vond het dan ook fantastisch om het eilandje zelf te bezoeken. Blijkbaar zijn we niet de enige fans. Alle rondleidingen waren dit jaar al volgeboekt. Wel jammer maar we volgen de ontwikkelingen verder wel voor de buis als we terug zijn.
Dat ik enthousiast ben over het eiland moge duidelijk zijn:-)
De afgelopen 2 dagen veel in de auto gezeten. Je verkijkt je makkelijk met de mijlen en de bochtige wegen. Ook is er tijdsverschil. Ik ben helemaal van het vroege padje en word om 7.45 uur wakker van de wekker, ongekend :-)
We hebben genoten van de dagen in de USA, Maine is werkelijk prachtig. Aan de grens met Canada werden de tijdelijke visa uit de paspoorten gescheurd. Deze zaten vastgeniet en ik heb nu een gat in een van de pagina's. Als dat maar geen gedonder geeft...
Gisteren overnacht in Moncton, we waren te gaar na de lange autorit om nog iets te ondernemen en hebben gevieren een zelfgefabriekte maaltijd genuttigd. Sla, sushi, kip en groente, deels uit de magnetron. We hebben het ons goed laten smaken, dat gaan we vaker doen :-)
Onderweg naar Lunenburg hebben we een leuke wandeling door Halifax gemaakt, zie filmimpressie.
Vandaag en morgen verblijven we in Lunenburg. Een zeer pittoresk plaatsje aan de kust. Onze hotelkamer is met zeer veel zorg ingericht en heeft een zeer gzellige zit met open haard en een fantastische douche met 5 douchekoppen waar Maxim al 30 minuten onder staat ;-)
We verblijven 2 dagen in een mooi motel in Belfast. Het ligt aan een baai die in verbinding staat met de Atlantische Oceaan. Belfast een in klein kustplaatsje in oude stijl. We kunnen er lopend heen en hebben er gisteravond heerlijk gegeten in de oudste pub van het dorp.
Gisteravond had ik weer een valmomentje in de badkamer. De vloer was nat omdat Maxim had gedoucht en een uitglijer was het gevolg. Niets ernstig beschadigd, wel wat beurs en spierpijn om de val te breken. Op naar het volgende avontuur :-).
Vandaag een flinke trippel gemaakt naar Acadia National Park. We hebben rondom een meer gelopen, nou gelopen....soms over keien kruipend maar dat zie je in het filmpje.
Men wat een monsterrit vandaag. Voor mijn gevoel de hele dag in de auto gereden. En wat flauwe filmpjes gemaakt ;-) Overigens wel door een prachtig gebied gereden. We hebben de staat New York verlaten en een flink stuk door Vermont gereden. Dit was niet helemaal de bedoeling maar onze reisleider had de afstand in mijl voor km aangezien...
Ook nog een spannend momentje in de middle of nowhere waar Maxim tijdens een break een spijker in de wang van de band aantrof. Uiteraard ook filmpje ;-)
Vandaag was het ook de geboortedag van mijn vader. En laten we nu net op loopafstand een Chinees zitten :-). Heerlijk zitten nassen, was werkelijk heel erg smaakvol.
Hieronder op de kaart zie je de blauwe route die we gereden hebben.
In de ochtend begon de trip al goed. We zaten vlak bij de grens en waren er dus lekker vroeg. Nadat we onze paspoorten aan de USA douanier gegeven hadden, moesten we uitstappen en werden we naar een donker gebouwtje geleid. Aldaar op de 2e etage aangekomen zaten er al 20 mensen te wachten. Er hing een gelaten sfeer. We wisten niet wat we moesten doen of wat er verkeerd was.
Na 20 minuten wachten werden we opgeroepen en werd ons uitgelegd dat we wel een ESTA hadden maar dat deze alleen geldig was als je de USA met een vliegtuig binnenkomt. Voor het binnengaan van de USA met een auto heb je een ander document nodig. Pffff, gelukkig was dat het, waarom zeggen ze je dat niet? Waarom laten ze je zolang in onzekerheid? Ik vond het in elk geval zeer onvriendelijk, maar goed na het betalen van wat dollars mochten we de USA binnen met een extra sticker in ons paspoort.
Tijd om te knallen met onze bolide. Ik heb een mooie foto van de auto maar de server weigert deze te uploaden, net als een foto van de grensovergang. Big brother en zo??
De route was verder prachtig, nagenoeg geen industrie en wel veel glooiende heuvels, helemaal happy :-). Op het kaartje (klik voor vergroting) kun je zien waar we zitten. We hebben de uiteraard de snelwegen vermeden en zijn zoveel mogelijk langs Lake Ontario gereden, lijkt wel een zee zo groot.
Eind van de middag kwamen we aan op onze bestemming voor die dag, de Comfort Inn in Watertown. Hier werden we door Anke en Ben gefeteerd op een heerlijke maaltijd in het Holiday in, smikkelen en smullen want ik had zulke lekkere spareribs, jum.
Smakelijke groet!
Het weer blijft prachtig. We hadden ons ingesteld op een ' fris weer' vakantie, maar de temperatuur komt makkelijk boven de 25 graden. Heerlijk dus :-)
Ik heb me de eerste dag zelf mogen vermaken terwijl Maxim door een vliegveldmuseum struinde. Ik heb mij eerste vlogje gemaakt :-)
Waar we ons (lees Maxim) wat op verkeken hebben, is dat dit hele gebied erg geindustrialiseerd is. De ene snelweg na de andere, met ontzettend veel verkeer, vooral vrachtwagens. Ook heb ik nog geen logica in de wegnummers en afslagen kunnen ontdekken. Gelukkig hebben we bij onze bolide een navigatiesysteem meegekregen. We komen er wel :-)
Onze bestemming van vandaag is het Cadiac Motel in Niagara Falls. Wat een fantastisch Motel, kraakhelder, superstrak ingericht, wel compact maar geen bezuiniging op het kingsize bed. Een heuse aanrader, schijnt een keten te zijn.
Niagara Falls zelf is een touristtrap, ik noemde het gelijk klein las Vegas. Het motel ligt wel mooi centraal, allemaal restaurantjes vlakbij en de watervallen op loopafstand. Ook wel grappig dat de USA aan de overkant ligt. Daar gaan we de komende dagen heen. Een impressie van ' Little Vegas' en de fantastische watervallen volgt hieronder.
We hadden werkelijk een zeer voorspoedige en rustige vliegreis. We vertrokken mooi op tijd, in tegenstelling tot Ank en Ben. Ons verbaasde het dan ook niet dat we bijna gelijktijdig bij ons hotel in Cambridge aankwamen.
Wij hebben gelijk de locale middenstand verkend en kwamen terug met een flinke score aan wijn, bier en andere eerste levensbenodigheden zoals nootjes en fruit ;-).
Tja en de eerste indrukken...We zitten natuurlijk nog in een dicht bevolkt gebied en we hebben alleen een stuk snelweg gereden, maar ik vind (naast de Amerikanen) dat ook de Canadezen compleet gestoorde weggebruikers zijn. Dat ze links en rechts mogen inhalen wisten we. Maar dat ze dit doen zonder richting aan te geven en met duizelingwekkende snelheden is nieuw.
Kan natuurlijk ook komen dat we gelijk vanuit het vliegveld een auto hebben gehuurd en zijn gaan rijden. Normaal verblijven we eerst een nacht in een hotel en vertrekken dan pas. Toch wel lekker om even te acclimatiseren,
Het tijdsverschil is rond de 6 uur. Gisteren hebben we dus een hele lange dag gehad maar langer dan 21.00 uur locale tijd, bracht ik het niet. Met als gevolg dat ik nu om 05.00 uur een blogje maak terwijl lief nog vredig ronkt ;-) Ach nou ja, dat is eigenlijk wel een normale ontwaaktijd voor mij ;-)
Nog geen foto's gemaakt, of een vlogje, dat wil ik jullie nog niet aandoen ;-). Straks gaan we op weg naar de Niagarawatervallen, richting USA dus.
Goedgemutste groet
De laatse 2 dagen van onze heerlijke USA reis hebben we wederom doorgebracht in Ventura. Dat vonden wij veruit de leukste plaats om te vertoeven zo dicht bij LA. Het heeft iets landelijks en er is een gezellige gemoedelijke sfeer. Van hieruit hebben we de plek bezocht waar neef Joe waarschijnlijk gaat wonen aan het strand en ook Tante Riekje gaat in februari 2019 hier naar een 'home' verhuizen. Een fijn idee dat alle neven en hun moeder dan vlak bij elkaar wonen.
LA vond ik verschrikkelijk, zo enorm druk, 6-baans autowegen die onder- en bovenlangs gaan met fly-overs en -unders. Daarnaast mag je hier zowel rechts als links ingehaald worden, een totaal gekkenhuis dus. De op- en afritten zijn zo kort dat ik het een waar wonder vind dat er niet veel meer ongelukken gebeuren. Ook is het heel apart om te merken dat als je van de snelweg afrijdt je meteen in een woonwijk komt.
Ook zijn we nog een dagje naar Santa Barbara geweest. Dat lijkt qua opzet erg op Ventura en is alleen nog mooier en fraaier aangelegd. Meer een stad voor de happy few die het wonen hier kunnen betalen. Het ligt erg mooi tussen de bergen en de zee.
De allerlaatste dag zijn we onze neus achternagereden en we kwamen uit bij Solang, een Scandinavische gemeenschap. Heel apart met vakwerkhuizen en werkende windmolens. Hier zagen we eigenlijk alleen maar Amerikaanse toeristen :-)
Vond je het abrupte einde wel wat hebben? Het stilzwijgende blog was in elk geval niet vrijwillig...
Ik heb voor ons vetrek een prachtig 2 meter lang usb-stekker kabeltje gekocht maar daar is de afgelopen week een kink in gekomen. Ofwel de tablet wilde niet meer opladen, jammer de bammer dus. Maxim heeft nu een zeer ingenieus systeem bedacht waardoor het kabeltje toch te gebruiken is. In een bepaalde hoek, steunend op het stekkertje gaat het goed en laadt de tablet op :-)
Maar goed, het vervolg van onze reis. Het laatste etappedeel van route 66 was drama. We hebben 3 pogingen gedaan de weg weer te vinden maar deze bleek elke keer afgesloten. Dus besloten terug te rijden naar LA naar een hotel op redelijke afstand van de geplande familiereunie.
Dat werd een warm weerzien. Ik vond het heel bijzonder en fijn om te zien hoe hecht de 3 neven zijn en hoe warm de band is tussen de familie aldaar. Ook heel fijn om onze tante Riekje te zien, ze wordt deze maand 90 jaar maar dat is haar niet aan te zien. Ook heel speciaal om het huis weer te zien waar ik als 18-jarige een aantal weken heb doorgebracht. Er was weinig veranderd, slechts grapefruitboom was flink gegroeid (net als ik ;).
Gisteren vertrokken van Kingman via Oatman richting LA. Dit deel is, terugkijkend op de rit, het mooiste deel gebleken. Een smalle weg slingerend door een bergachtig landschap. Ik kan me goed voorstellen hoe deze weg ooit ontstaan is door de pioniers die naar het westen trokken met hun wagens. En wat een barre tocht moet dat zijn geweest.
Ook in de 50-er en 60-er jaren werd de weg gebruikt om naar het westen te trekken. Hier en daar staan en liggen er verfrommelde en verroestte bakken als stille getuigen van deze tocht. Zou de verhalen wel willen weten achter de achtergelaten auto's. Hebben de inzittenden het ooit gehaald?
Oatman is een plaatsje die de afsluiting en onttakeling van de Route 66 heeft overleefd. De oude huisjes en saloon worden nu bevolkt door touristen overjarige hippies en loslopende ezels. Waarschijnlijk zijn de laatste gewoon verwilderd maar dat weet ik niet zeker. De sfeer is in elk geval heel gemoedelijk en ik heb een mooi leren rugzakje kunnen scoren en Maxim een paar oude nummerborden. Allemaal weer happy :-)
De Route 66 is niet meer intakt. Je kunt nog kleine stukjes rijden -als je ze kunt vinden- want grote delen zijn afgesloten. We hebben een aantal pogingen gedaan om richting Barstow de route te volgen maar werden onverbiddelijk teruggestuurd naar de freeway.
We hebben trouwens een heel merkwaardige navigatiehulp of eigenlijk hulpen. Het was mogelijk om Nederlands in te programmeren en nu hebben we een dame en een heer. Ze spreken elkaar nog net niet tegen maar ze vertellen ons afwisselend hoe te rijden. De ervaringen zijn ook wisselend. Gisteren werden we echt met een kluitje in het riet gestuurd. De een vertelde dat we er waren, nou er was niets en na het opnieuw opstraten van het apparaat moesten we nog 15 minuten rijden van de ander en kwamen we op onze bestemming aan. pffff.
In de avond zijn we getracteerd op een feestelijk maal bij de Panda expres. Fastfood chinees en zoooooo lekkah. Helaas wel plastic bestek maar de bordjes waren van papier, dat dan weer wel ;-)
Straks gaan we even naar een outlet van Michal Kors, deze zit naast het hotel waar we verblijven. Hopelijk kunnen we daar een tasje voor mijn schoonzusje scoren. Verder staat er een strakke timing vandaag op het programma.
We hebben een grote familiebijeenkomst in San Gabriel en moeten daarvoor nog boodschappen halen. Genoeg voor nu
Opgewekte groet
'Wauw' , dat is in een woord Death Valley omschreven. Het is een ongelofelijk mooi park met zeer veel afwisseling in kleur en gesteente. Het is er heet, stoffig, gortdroog en ja ' doods'. Na 1,5 dag wilde ik hier ook wel weg. Maxim heeft als een klipgeit zo hier en daar nog wat loopjes gedaan. Natuurlijk zonder pet en water, maar hij is weer heelhuids teruggekomen :-).
Het internet is te traag om de foto's van de telefoon over te sturen naar mijn tablet maar ik heb een goede tussenoplossing. Op facebook kan ik rechtstreeks van mijn telefoon met slidemaker wat plukjes foto's plaatsen. Kijk dus vooral daar.
Aan het eind van de middag zijn we in hotel Gold Nugget in Pahrump beland. Het is een casinohotel, gerund door Indianen.
Man man man, wat een slecht georganiseerde bende. We hebben 5 kwartier voor de receptie doorgebracht omdat ze de naam ' Schipper' niet bij de reserveringen in de pc konden terugvinden. De anderen stonden er wel en en wij hadden nota bene alles voorgeschoten. Alle uitdraaien en creditkaart afschrijvingen werden ter zijde geschoven. ' Computer says no' .
Toen we eindelijk de kamer inmochten hebben we er gelijk een feestje van gemaakt, biertje, nootje en gitaartje. Ook dat vind je terug op facebook in een heuse livestream :-) Het geeft wel een heel aparte sfeer om in een casino rond te lopen. Van jong tot (zeer) oud staat fanatiek -al dan niet met peuk in het hoofd- op knopjes te drukken. Allemaal bliepjes en piepjes en lampjes en lichtjes. Beetje veelprikkels voor mij ;-). Ik heb in elk geval geen gokje gewaagd.
Rokerige groet
Het is ff een stukje rijden via de route 99, ja je leest het goed. Route 66 zal nog even op zich laten wachten en nee we houden de kaart niet op de kop. We zijn naar Sequoia National Park gereden. Sequoia's zijn megagrote rode bomen. Zeer imposant om deze reuzen van nabij te bekijken en het ruikt er zalig. Het internet is niet overal even goed, dus bloggen en met name het uploaden van foto's, gaat lastig. Wat wel redelijk gaat zijn slideshows op facebook,
Een groot deel van de dag gaat op aan reizen. Af en toe even eruit voor een loopje of om even wat te eten of drinken. Die gelegenheden zijn hier dun gezaaid dus we kunnen niet al te kieskeurig zijn. Zo ook met de overnachtingen.
Vanavond verblijven we in de Atomic Inn. De naam en de foto's op internet maken alles waar. We worden begroet door een alien en eenmaal in de kamers lijkt de tijd te hebben stilgestaan. We wanen ons in de 50-er jaren. Het is niet gewoon 'oude zooi'. Het lijkt erop dat hier een heuse stijl is doorgevoerd tot in kleinste detail. Zo hangt er boven ons bed een afbeelding van een kernontploffing. Ook de gevouwen handdoekjes doen de lippen krullen en alleen al kijken naar het tapijt zorgt voor hallucinerende effecten.
We hebben het in elk geval heel gezellig met elkaar en lachen wat af met ophalen van herinneringen over onze jeugd en de belevenissen onderweg, We bespreken elke avond onder het genot van n biertje wat we de volgende dag gaan doen. We zitten nu vlakbij Death Valley en dat staat voor morgen op het programma.
Psychedelische groet
Vandaag hebben we neef Joe, zijn vrouw Carol, neef Hans met zijn vrouw Kathryn en poes Bella ontmoet. Heel bijzonder en het voelde eigenlijk meteen al heel vertrouwd. Kathryn had heerlijk gekookt en de rode wijn vloeide rijkelijk ;-). Het was een goed plan om erheen te lopen en het laveren op de terugweg viel goed mee.
Vanavond hoorden we over een duitse tak van de familie die zowaar bier brouwen en importeren in Amerika. Ik ben benieuwd of neef Yvon hier meer van weet...Het schijnt lekker te zijn want er waren alleen lege flesjes in huis. Ik had er nog nooit van gehoord. Wel grappig want aan ons moeders kant van de familie, mijn overgrootvader zat ook een bierbrouwersfamilie (tegenwoordig Grolsch). Helaas is deze overgrootvader onterft. Mijn overgrootvader werd namelijk aangewezen om priester te worden -dat gebeurde vroeger in katholieke kringen- en dat wilde hij niet. Gelukkig maar anders had je dit niet kunnen lezen ;-)
Zo, genoeg voor nu
ietwat aangeschoten groet,
Martha
Altijd even stressen om met een nieuwe auto uit bebouwd gebied te komen. Met een hemelsblauwe KIA zoeven we de komende dagen door de sunshine state. Vandaag Malibu even bezocht, geen celebs getroffen maar wel een superleuk eethuisje met zalige hamburgers.
Daarna even een stukje strand gedaan op weg naar Ventura. Vanavond zijn we uitgenodigd bij neef Hans en Kathryn. Ook zijn broer Joe en vrouw Carol schuiven aan. We hopen er lopend naar toe te gaan. Dat wordt nog een uitdaging want ze zijn hier niet zo op wandelaars ingesteld. Volgens Ben zou het in 24 minuten (!) te lopen zijn. Ventura is een leuke plaats aan zee met een gezellig centrum met genoeg lekkere koffiezaakjes en kleine winkeltjes.
Reizen, en met name vliegen, is een vreemde bezigheid. Je wilt graag van A naar B en het liefst zo snel mogelijk. Vliegen lijkt dan een goede optie. Voor korte reizen ideaal en voor langere afstanden een redelijke oplossing want je lijf denkt er toch echt anders over.
Zo zit ik nu 04.45 klaarwakker achter het bureau een blogje te tikken. Het hoofd voelt alsof ik er nog niet helemaal ben, een beetje onvast en wiebelig. We hebben ook heus - ondanks alle ontberingen- al heel erg moeten lachen. Het was een koude vlucht, heel koud. Er vormden zich net nog geen ijspegels aan de neus maar het voelde aan alsof we 12 uur onbeschut in een poolwind moesten doorbrengen.
Mensen die me een beetje kennen weten dat ik uit een apart ' nest' kom. Mijn moeder bijvoorbeeld, kon heel slecht tegen ' koude wind' , dan kreeg ze last van haar ' holtes'. Laat zus Anke nou net van alle beschikbare genen nu juist dat te hebben overgenomen. Mijn moeder lostte dit op door een (hele) grote plastic zak (doorzichtig;) over haar hoofd te trekken.
Het zal je niet verbazen dat de appel niet ver van de boom valt. En na jaren huwelijk is ook de Ben door deze remedie aangetast. Als 2 verkleumde kniertjes zaten zij met doorzichtige plastic zak op de kop de 12 uur reistijd uit.
Wat een drama trouwens om de USA binnen te komen. Het is check en dubbelcheck, lange rijen wachtenden voor kauwgom kauwende, nors uitziende douaniers. Je mag niet op elkaar wachten ($ 500 fine), geen laptop gebruiken of een fotootje maken. Maar goed, we benne d'r, hebben een prima kamer voor de eerste nacht en en gaan zo de huurauto's halen. Vandaag maken we een kort ritje, al dan niet door Malibu, richting Ventura waar we neef Hans en zijn vrouw Katherine bezoeken.
Nu maar hopen dat de meegebrachte ' goodies' in de smaak vallen :-)
Howdie, Martha
