Phoenix,openbaar vervoer en dievenklauwen...

Geen gelukkige combi maar het zag er wel veelbelovend uit vanochtend. We hebben een dagkaart gekocht welke geldig is voor zowel de metro als de buslijnen. Vol goede moed na het inleveren van onze huurauto zijn we dan ook richting down town getogen. We hebben ons door een informatiehost laten vertellen dat er een Super Mall ergens zou zijn en een Mega Bookstore met SuperSale, na een eeuwigheid in de bovengrondse metro te hebben gezeten kwamen we uit bij een Super Target, inderdaad megagroot maar niet echt wat we zochten. De Target is een groot warenhuisketen, een soort van HEMA, niet echt het shoppingparadijs wat ik me had voorgesteld. De super booksale was bij de universiteit en was inderdaad wel heel goedkoop maar er was niets van Maxims gading bij (goddank ;-)
Ook nog onderweg een heuse vlag gescoord en kwamen we deze nep, op batterijen ademende, dog tegen die voor mij toch wel het toppunt van nepperigheid verbeeld. Of was dat de dame die ons gisteravond bediende met een boezem waar je een hernia van kreeg als je er alleen al naar keek. Nee lief, ik hoef ze niet voor mijn jaardag! iets wat hier heel normaal schijnt te zijn. Ik bedoel dan iets laten fixen aan je lichaam, als cadeautje... Brrrr.

Kortom, Phoenix is een mooie schone stad maar we missen de warenhuizen. Ze zullen er ongetwijfeld zijn maar wij hebben ze niet kunnen vinden...

Terugkomen naar het hotel was echter nog niet zo makkelijk. Na een poos in de brandende zon bij een busbordje zonder verder info over vertrektijden te hebben gestaan ontwaarden wij een engel in de gedaante van een Yellow Cabdriver die ons voor slechts $ 10,75 in no time voor de deur van ons hotel afzette. Wij misschien wat dollars armer maar zeker een ervaring rijker. Ik blij omdat ik dan in alle rust even dit blogje kan schrijven en maxim blij omdat ie dan weer naar de stijgende en landende vliegtuigen kan kijken.

Voordat het echter zover was moesten we natuurlijk wel de kamer in zien te komen. De schoonmaakster was net geweest en had de deur op een ongelukkige manier dichtgetrokken dat de antidievenklauw in werking was getreden. We konden dus de deur slechts op een kiertje openen. De schoonmaakster haalde er een klusjesvrouw bij die na enkele pogingen het met een speciaal tooltje voor elkaar kreeg de deur dicht te trekken en de dievenklauw weer te openen.
Zo kwam toch alles weer goed en kon ik me te buiten gaan aan de complete maaltijdsalade die ik nog in mijn doggy bag had zitten.

Zo komt er aan alles een einde en ook aan deze grandioze vakantie. Ik had niet gedacht het zo mooi te vinden en ik denk dat we hier nog wel eens terug zullen keren. Wel opteer ik dan voor de landelijke gebieden en kleine plaatsjes maar die mening zal lief ongetwijfeld met mij delen.

Vakantiegroet!

Van Vliegtuig tot Doggy bag...

Vandaag de laatste tocht met de auto gemaakt. We hadden gepland naar een vliegtuigmuseum te gaan met vliegtuigkerkhof. Vooral een vliegtuigkerkhof is een al lang gekoesterde wens van mij (don't ask me why)
Het museum was al gauw gevonden maar helaas was het kerkhof gesloten omdat het vandaag een feestdag was (Columbusday, what the F***)
Maxim heeft zich uitermate vermaakt en ik heb enkele vleugellamme highlights op de kiek gezet die ik het meest opvallend vond, zie hierboven en naast. Verder heerlijk een poosje naar de vogels gekeken vanuit een schaduwrijke zitplaats.

Vervolgens nog even stil gestaan en een onverhard ritje per auto gemaakt door een stuk land waar allemaal succulenten en cactussen groeien. Cactussen groeien erg langzaam en de exemplaren die we hebben gezien zijn algauw 100 tot 150 jaar oud zo niet ouder. Ze schijnen pas met een jaar of 60 van die zijarmen te ontwikkelen.

Eind van de middag hebben we ons intrek in de Sleep Inn genomen. Dit etablissement heeft overigens niets van doen met de gelijknamige nachtopvang van daklozen in utrecht ;-)
We zullen hier vanavond en morgenavond, onze laatste avond (snik) doorbrengen.
Maxim is wederom weer helemaal happy, hij kan vanaf de kamer de landende vliegtuigen bijna aanraken ;-)

Vanavond hebben we bij het Hilton gedineerd, iets wat we morgenavond niet zullen herhalen. Ik had 2 starters besteld maar zat na de eerste al helemaal vol en moest het pand met doggybag verlaten.
Maxim onderscheidde zich opnieuw door alles op te eten wat hem werd voorgeschoteld, iets wat blijkbaar niet veel mensen voor elkaar krijgen gezien de opmerking van de ober hierover. Amerikanen laten het gewoon staan maar zo zijn wij niet opgevoed ;-)
Vanavond dus weinig activiteiten hier en zijn we druk doende het allemaal te verteren ;-)

Ook leuk om in de mail deze foto van Hanna te ontvangen die onze jongens op de uitkijk spotte. Ik mis ze wel hoor, nou ja nog een paar daagjes...

Voldane groet!

Chiricahua Park...

Een van de laatste parken die we bezoeken en het begon al gelijk heel veelbelovend. Meestal zien we namelijk nogal wat wildlife en dat bleef hier in de USA nogal achter bij eerdere ervaringen. Maar zodra we het park binnenreden kregen we een familie coatamundi te zien. Volgens mij familie van de wasbeer oid. Het waren een aantal volwassen exemplaren en een hele rits jonkies. Niet dat dat het fotograferen makkelijker maakte, integendeel. Het was een zeer beweeglijke familie die zich zodra er een mens naderde het op een lopen zette. Deze foto is dan ook uiteindelijk vanuit de auto gemaakt. Het zijn in elk geval wroeters want ik heb een hele serie gemaakt terwijl ze met de kop in de aarde verdwenen, maar die foto's zijn afgekeurd.

In dit park hebben we een prachtige wandeling gemaakt langs de rotsen van een kleine 2 uur. In het begin zie je dan nog wel mensen maar al gauw waren we de enige wandelaars en dan gaat de natuur voor je open. Met alleen het geluid van onze voetstappen en de wind waande ik me één met de natuur.

Prachtige kleine hagedissen gezien waarvan ik deze foto als beste nomineer. Ook liet de blue jay zich weer zien en vooral horen. Dit exemplaar was in elk geval wat minder cameraschuw en wilde wel even poseren.

Opvallend hoe schoon zo'n natuurpark is en vooral ook blijft. Er wordt hier vooral geappelleerd op dat je zelf je troep weer moet opruimen en wonder o wonder hier doen ze dat ook. In Nederland hebben we gewoon te veel prullenbakken, das veel te makkelijk. Ik vind Amerika, althans de streken die we bezocht hebben, prachtig en heel schoon. Zo zijn er overal toiletten en die worden uitstekend schoongehouden. Ik had er in elk geval geen enkele moeite mee om ze te gebruiken en dat is 'back home' wel anders.

Frisse groet!

Petrified forrest...

Voor vandaag stond het versteende woud op het programma. In eerste instantie was ik een beetje teleurgesteld weer door zo'n kale vlakte te rijden, maar deze vlakte was toch duidelijk anders. Bij versteend bos had ik een wat andere voorstelling in mijn hoofd (teveel harry Potter films ;-)

Mijn teleurstelling maakte al gauw plaats voor nieuwsgierigheid, wat bijzonder om hele bomen versteend te zien en wat een kleuren. Ik heb vele tientallen kiekjes geschoten tijdens de verschillende wandelingen die we gemaakt hebben waarvan je enkelen hiernaast kunt terugzien...

Hierna had Maxim een tocht uitgezet naar onze volgende overnachtingsplek, niet wetende dat we weer door berggebied moesten. Een prachtige maar door al het bochtenwerk wel een lange tocht waren we rond 17.30 eindelijk op de plaats van bestemming. Eind goed al goed. Onderweg heel veel soorten eekhoorns gezien en zelfs een heuze roadrunner. helaas waren al deze beestjes mij te snel af. Mijn foto's van deze snel bewegende objecten bestonden uit vage vlekken. Misschien heeft maxim meer geluk maar die doet 'het' nog steeds analoog dus daar kan ik hier niets van laten zien.

Het laatste deel van onze tocht was erg vreemd. We reden een soort van megagrote mijn binnen. Ik heb in Australie wel eens een mijn gezien en ik dacht dat dat een grote was, nou deze is wel 10 keer zo groot (oja alles is groter hier)

Maxim vond het volgens mij geweldig, blijft toch iets voor jongens die grote machines. Ik vond het alleen maar verschrikkelijk om zo'n prachtig natuurgebied vol met beestjes ten prooi te zien vallen aan deze natuur verslindende monsters. Mensen maken er soms toch zo'n zooitje van. Misschien leren ze hier ook eens te gaan hergebruiken.
De foto hieronder heb ik ook in het park gemaakt, het zijn primitieve rotstekeningen, het was knap lastig ze te vinden maar ik vind mijn foto goed gelukt :-)

Moe maar voldane groet!

Monument Valley en Holbrook...

Vandaag wederom de grote leegte van gisteren getrotseerd om naar Monument Valley te rijden. We vinden allebei dat het grote indianenreservaat waar je doorheen moet om Monument Valley te bereiken, een zware aanslag is op het vakantiegevoel. Het eindeloze terrein van het reservaat bestaat uit mijlenlange grote lege woesternij waar je alleen maar je voet zwaar op het gaspedaal wilt laten drukken om er zo snel mogelijk 'door' te zijn. Helaas houden de vele trage campers en de locale policepatrolwagens ons daarvan...

De kleine nederzettingen van de indianen staan vol troep en autowrakken en het geheel deed ons erg denken aan de troosteloze onderkomens van de Aboriginals in Australië. Langs de weg zie je de vele glasscherven al van verre glimmen. Ook hier is het vuurwater de grote boosdoener.

Maar goed, einddoel was Monument Valley, wat een verademing was na alle troosteloosheid. Alleen wel jammer dat je er niet kon gaan lopen, betreden mocht uitsluitend met gids en daar hadden we even geen zin in dus weer de grote kale vlakte overgestoken en zijn vanmiddag neergestreken in Holbrook.

Holbrook ligt aan een stukje 'route 66' welke nog in gebruik is. Meest bekende plaatje is misschien de foto van de betonnen wigwams. Nee, we slapen daar niet in ;-) Als ik in een wigwam ga slapen dan mag het een echte zijn!

Route 66 ademt voor mij de sfeer uit van hippietijd maar Maxim weet mij te vertellen dat dit de oude route van het oosten naar het westen was en dat deze uit de 50-er jaren stamt. Voor de wigwams staan dan ook diverse oude auto's uit de 50-er jaren, lief heeft dus weer eens gelijk...

Voor vanavond hebben we een magnetronmaaltijd op het menu staan, met een bak sla en een zoete aardappel. We hebben beiden voor een voorgerecht gekozen, deze was qua portie al groot genoeg ;-)

De tijd gaat nu in een keer wel erg hard, we zijn de dagen aan het aftellen. Voor morgen staat er weer een mooi park op het programma, ik ben de naam even kwijt maar dat verneem je morgen wel. Wat ook nog wel even vermeldenswaardig is de borden hier langs de wegen met 'adopt a highway'. Ik ken dat fenomeen wel vanuit Australië, waar je als club of groep een stuk snelweg adopteerd en deze vrij van rommel houdt. In Amerika kun je een stuk weg adopteren en je naam laten vermelden. We zien veel: 'Drive safe in loving memory of John Smith oid'. Toch wel een beetje luguber als je dan een kruis langs de weg ziet staan met (plastic) bloemen. Volgens mij zie je dat laatste in Nederland ook steeds vaker, van die mini memorabele gedenkplaatsen.

Gedenkwaardige groet

Welcome New Mexico....

Na een prachtige rit door de bergen van San Juan (zie de foto's aan de rechterkant en hierboven)zijn we in de dorre woesternij van een groot indianen reservaat terecht gekomen. We hebben de hele dag in de auto doorgebracht om te kijken of we dit gebied weer konden ontvluchten. Veel wegen zijn er niet en de afstanden groot. We hebben ons toevlucht gezocht in Farmington, ook zeer troosteloos maar wel met een mooi motel.

Weinig te melden dus over het laatste deel van onze tocht van vandaag. Wel moet me van het hart dat het Amerika van 1980 (toen ben ik hier geweest) heel anders op mij overkomt. Zo zijn de grote sleeën echt niet meer van deze tijd. De meeste Amerikanen rijden in gewone auto's zoals wij die in Europa ook kennen. Wel zijn er meer pick up achtige wagens en moet ik vreselijk lachen om de waanzinnig grote campers en trailercaravans. Maar goed wat dat betreft is alles hier wat groter. Zo zijn de rollen toiletpapier hier ook breder ;-)

Wat me ook even van het hart moet is dat we van de autorental een voucher hebben gekregen voor een gratis tank benzine. Nu hebben we toch al zo'n 2000 km gereden in 3 verschillende staten maar we zijn nog niet een keer het tankstation tegengekomen waar we de voucher kunnen inwisselen. Nou ja, we hebben nog een week en houden moed;-). De benzine is ook helemaal niet duur hier maar het zou toch leuk zijn om de voucher in te kunnen wisselen...

Nou, genoeg gemopper nu! Wat me echt opvalt hier in de bergdorpen waar we doorheen gereden zijn, dat is de relaxte manier van leven. Ook zijn het absoluut geen hilbillies, integendeel. De mensen die we ontmoet hebben en die hier wonen en werken hebben meer gezien van de wereld en lijken ervoor te hebben gekozen zich hier te vestigen en dat maakt dat er een aangename sociale sfeer heerst. Veel organic eettentjes en dat geeft voor mij aan dat er heel wat jongere Amerikanen zijn die het anders willen en die bewust voor een andere leefstijl kiezen. Deze mensen lijken ook allemaal een slanker...misschien wel te veel wishfull thinking ;-)

En toch lijkt er duidelijk een generatie te zijn die het anders doet en dat stemt me hoopvol. Ik ben in elk geval een stuk milder gestemd en heb aardig wat (voor)oordelen mogen bijstellen.

Maar goed we hebben nog een weekje te gaan...

Goedgeluimde groet

Hello Colorado...

Vandaag zijn we in alle vroegte al naar het Archespark gereden. De truuk is dat je er hier vroeg bij moet zijn anders krioelt het van de toeristen. Het park staat bekend om zijn mooie natuurlijke bruggen en we hebben er dan ook aardig wat gezien. De mooiste staat hierboven.

Het weer was nogal wisselvallig vandaag en we hebben wel wat regendruppels moeten trotseren maar dit park is, weer of geen weer, heus de moeite waard. Ook kun je er mooie loopjes doen en als je dat vroeg doet dan loop je niet in de rij.

Tegen de middag werd het ons te vol en hebben we koers gezet richting Colorado, onze 3e staat alweer, wat gaat de tijd hard...

Ik mocht zowaar het stuur even overnemen vanmiddag maar ik moet erg wennen aan de auto en had niet het idee dat ik er mee reed, eerder andersom. Teveel power waarschijnlijk. Alhoewel ik heb vanavond ons naar huis gereden vanaf het restaurant (the Grit, een ware happening) en toen voelde de auto al een stuk vertrouwder.

Het restaurant is een absolute aanrader, het hangt vol met portretten van John Wayne, die heeft hier films opgenomen, en de hele ambiance ademt een gezellige sfeer. Een mix tussen nette saloon en moeders kookpot. We hebben ons buik rondgegeten en zitten nu gezapig uit te buiken voor de buis (Maxim) en de laptop (moi)

Gezapige groet!

Moab, 400 km verderop...

Vandaag even wat kilometers gevreten. We zijn via een mooie weg over diverse flinke heuvels en bergen naar het noorden gereden. De diversiteit van het landschap blijft mij verbazen. Ook weer mooie grote roofvogels gezien die statig boven de weg bleven cirkelen, helaas buiten schootsveld van mijn camera.

De kou 'sochtends is bijna niet te harden en Maxim is overstag, hij houdt wel zijn korte broek aan maar maakt nu ook dankbaar gebruik van mijn fleecetrui. Zelf heb ik in Moab, einddoel voor vandaag, een mooie nieuwe blauwe aangeschaft. Ook heb ik een paar nieuwe gympen aangeschaft, de anderen waren tot op de draad versleten en ik heb ze in de winkel achtergelaten en loop weer als een kievit. Ik voel me zowiezo mobieler en fitter dan ik me in jaren heb gevoeld, ondanks mijn aanhoudende hoofdpijn. Ik loop met gemak mijn loopjes en kijk niet meer op een blokje om meer of minder. Dat was 25 kilo zwaarder en eerder wel altijd een issue.

Maar goed, we zijn in Moab en dat is een zeer aangenaam plaatsje.

Maxim wordt helemaal wild van alle mooie vrachtwagens die hier voorbij komen en zijn camera blijft maar klikken. Zelfs tijdens het eten werd er regelmatig naar de camera gegrepen, we hebben zelfs buiten aan de hoofdstraat gegeten om maar vooral niets te missen van al dat mooie blik wat voorbijkomt.

Mij hoor je niet klagen hoor, het hadden ook mooie jonge meiden van 18 kunnen zijn ;-)

Warme groet!

Brycepark en relifanatic...

Gisteren even zonder internet gezeten en de avond voor de beeldbuis doorgebracht. Bizarre reclames krijg je dan voorgeschoteld zoals reclame om je in te enten tegen de mexicaanse griep (slechts $24,99) of medicijnen die je zonder recept kunt krijgen voor allerhand serieuze kwalen. Brrrr, het blijven rare jongens. Zo is het hier ook heel normaal om je concurrent zwart te maken op TV. Je begrijpt dat ik blij ben nu weer over een goede internetverbinding te kunnen beschikken.

Gisteren een prachtige tocht door bovengenoemd park gemaakt. Alles is hier mooi en ik maak gemiddeld zo'n 50 foto's per dag. Daarna via een scenic route naar Torrey gereden alwaar we bij een mooie B&B terecht kwamen en door de heer des huizes naast een alcoholische versnapering ook een flinke bijbelse preek te verwerken kregen. Even wilden we nog weg glippen maar de locatie was dermate mooi dat we de toch besloten hebben daar de nacht door te brengen. Goddank hoefden we niet onder hetzelfde dak te slapen en kregen we de beschikking over een luxe condo met alles erop en eraan. Maxim was er helemaal in zijn nopjes want de eigenaar had hem toestemming gegeven om fossielen te zoeken op zijn land. Zelf was de man erg trots op een soort van versteende bloemkool waarvan hij beweerde dat het een dinodropping was...Wel apart zo'n reli die dan wel het bestaan van dino's erkent, het blijven rare jongens die Amerikanen ;-)

Had ik al vermeld dat het hier bitterkoud is? Overdag is het heerlijk maar zodra de zon onder is gegaan vriest het dat het kraakt. Maxim heeft alleen korte broeken en poloshirts bij zich dus hebben we ons samen moeten behelpen met mijn fleesetrui, wel knus hoor ;-)

Ook wel grappig om de Amerikanen te zien kijken naar Maxim in zijn zomerse outfit terwijl ze zelf met mutsen, berenbontjes en handschoenen rondlopen. (Look Mary, what a TUFF guy!)Afijn, ik heb Maxim ervan overtuigd dat we echt een fleecetrui erbij nodig hebben, zeker nu ik vernomen heb dat we nog hoger in de bergen zullen komen en ik heb al gezien dat er sneeuw ligt.

Ook heb ik waarschijnlijk een beetje last van de hoogte en het bijbehorende zuurstof gehalte, veel hoofdpijn en een raar gevoel in mijn hoofd. Maar ik zou het toch voor geen prijs willen missen en neem deze ongemakkelijkheid dan maar voor lief.

Frisse groet!

Zion, not the place to be...

In ons enthousiasme zijn we even vergeten dat het ook hier voor de hard werkende Amerikanen zaterdag is en dat ze graag outgoing zijn. Helaas voor ons betekende dat we erg ver moesten doorrijden om een geschikte overnachting te vinden. Eigenlijk moesten we genoegen nemen met een beschikbare kamer (de allerlaatse) die behalve eenpersoons ook nog veelvuldig door rokers is gebruikt, YAK. Gelukkig is alles hier groot dus ook het eenpersoonsbed laat zich makkelijk beslapen door twee slanke dennen ;-)

Maar laat ik bij het begin beginnen, we zijn in alle vroegte vertrokken naar de noordkant van de Grand Canyon, zie foto. Absoluut adembenemend en omdat we zo vroeg waren werden we beloond door bijna alleen dit te mogen aanschouwen. We zijn het er beiden over eens dat het omrijden zeer de moeite waard is, wij vinden de noordkant spectaculairder al was het alleen al door de prachtige kronkelige weg door laag grasland en gemengd bos met af en toe een glimp van de canyon op plaatsen waar je absoluut niet kon stoppen. Je begrijpt dat maakt hongerig... De Noordkant is ook duidelijk hoger, we konden het beiden merken aan onze ademhaling en ook zijn de viewingpoints iets verder lopen. De score op het gebied van wildlife spotting was ook niet gering. In alle vroegte een coyote en een condor gespot en heel veel herten en helaas ook 2 jagers. Ik heb aangedrongen bij Maxim dat ie ze best een beetje mocht aanrijden maar dat schijnt hier, by law, echt verboden te zijn...

Verder is Utah een beetje Staphorst, vrouwen in lange jurken en vreemde knotjes. Morgen gaan we het park Zion bezoeken, we zijn er al door gereden maar willen dat morgenochtend in alle vroegte en rust nog eens doen. Waarschijnlijk hebben duizenden Amerikanen dezelfde gedachte maar dat zullen we wel zien.

Lieve zus voor wat je verzoek betreft om de route op de kaart uitgetekend te zien moet ik je teleurstellen, Maxim wil dat wel doen maar dan als we weer thuis zijn. Als schrale troost vind je aan de zijkant een foto van onze kaart met Maxim´s vinger bij de plaats waar we gisteren overnacht hebben, Kanab.

Zonnige groet!

Kanab, the place to be...

Vandaag schrijven wij tot u vanuit Utah, ik wist helemaal niet dat we daar zouden komen...

Vandaag was fantastisch! De Grand Canyon, is echt GRAND. Wel jammer dat het zo ongehoord druk is, ik had graag in stilte van de grootsheid willen genieten maar dat is echt onmogelijk. De brullende V 8 motoren kun je al van ver horen aankomen en wat er aan volk uit schommelt is ook niet geluidloos (ahum, verre van...)

Wonderlijk landschap, bijna onaards. Ik had er moeite mee om deze weidsheid in elk geval te bevatten. Het maakte dat ik me klein en nederig voelde, nietig in dit waanzinnig grootse landschap, De schoonheid en ruigheid heeft me diep geraakt en zelfs nu ik er even over schrijf en de foto's terugkijk (57 vandaag) kan ik weer ontroerd raken en we hebben nog maar een klein stukje gezien...

Morgenochtend vertrekken we in alle vroegte richting North Rim, ofwel de noordelijke rand, die wat minder toeristisch is. Opvallend trouwens om overal de Navaho Indianen met sieraden tegen te komen. Zo nu en dan zijn we even gestopt, je ziet veel dezelfde dingen Vooral dreamcatchers schijnen goed te verkopen, die zie je overal. Zelf hoef ik echter niet van mijn dromen afgeholpen te worden, ik mag graag dromen ;-)

Het wordt mij en ons overigens steeds duidelijker waarom ze hier zo zwaar zijn. Dat ze ongezond eten en te grote porties eten moge duidelijk zijn maar ze bewegen ook absoluut niet. Vandaag kwamen we enkele Amerikaanse exemplaren tegen die 100 meter lopen van de parkeerplaats naar de te bezoeken plek een te grote afstand vonden. HONDERD meter!

Wat ik ook heel wonderlijk vind is dat er op sommige wegen in de middenbaan geulen uitgefreesd zijn. Ik vraag me af hoe motorrijders daar tussendoor en overheen komen zonder te verongelukken. Wat ik wel heel positief vind is hoe relaxed ze hier in het verkeer zijn. Natuurlijk rijden we hier op het platteland maar toch, een heuse verademing, zo kan het toch ook.

Hartelijke groet!

Cameron, the last tradepost...

Vandaag hebben we genoten van een mooie tour door de red rocks. Daarna zijn we naar een uitgestrekt vulkanisch gebied vertrokken. Fraai maar het had ook wel wat triests door de vele dode bomen en de kale zwarte vlakken. Verder hebben we ons uitstekend vermaakt een heel rap en kwiek klein blauw vogeltje op de kiek te zetten. We hebben m uiteindelijk kunnen verleiden met wat kruimels van de nieuwe HBL maaltijd reep die de blauwe rakker wel leek te bevallen want hij bleef terugkomen voor meer.

We hebben onderweg een stenen nederzetting van de Navaho indianen bezocht. Nooit geweten dat indianen een deel van het jaar in zulke nederzettingen woonden, met name om eten te verzamelen voor het rest van het jaar. Deze nederzetting stamt uit 1100.

Aan het eind van de dag hebben we ons toevlucht gezocht in Cameron, een oase in een wel zeer desolate omgeving. Precies op het moment dat we dachten geen geschikte slaapplaats te vinden, kwam het toch weer helemaal goed. Deze nederzetting wordt geheel gerund door indianen en ziet er heel verzorgd uit. Helaas voor Maxim was er geen bier verkrijgbaar, jammer maar wel begrijpelijk.

Morgen staat de zuidkant van de Grand Canyon op onze lijst. Terwijl ik dit typ, zie ik een coyote aan de overkant van de straat rustig rondscharrelen, het wilde westen dus...

Gretige groet!

Sedona, red rock country...

Wauw, het is hier werkelijk fantastisch! We zitten vrij hoog waardoor het wat koeler is en er een flinke wind waait maar het is overdag zeer aangenaam. Na zonsondergang koelt het wel snel af, zoals wel vaker in de woestijn.

Verder hebben we de hele dag zo'n beetje ruzie gehad met de auto en de afstandsbediening. We hebben alle varianten gehad zoals in de auto zitten en er niet uit kunnen maar ook met boodschappen de auto in willen en dat de deuren niet open gaan. Ik geef Maxim daarvan de schuld, we hadden een stoere terreinwagen kunnen nemen maar nee, Maxim wilde een luxe sedan met apart afsluitbare kofferbak, nou dan krijg je dat dus ook ;-)

Verder hebben we weinig te klagen, we hebben zelfs een nature foodstore gevonden alwaar we echt prima vers eten hebben kunnen scoren en waar we voor de het diner samen $21,- kwijt waren, een schijntje de dollar doet 70 dollarcent. Maar goed waar heb ik het over, ik ga gewoonweg niet over de financiën ;-)

Vandaag gaan we een trippel maken tussen deze mega grote rode jongens en hopen natuurlijk een glims van het wildlife op te vangen zoals ratelslangen, bergleeuwen en beren. Ook zitten er coyotes en waanzinnig mooie grote roofvogels. Ben benieuwd of ze gewillig voor mijn nieuwe cameraatje willen poseren.

uitbundige groet!

Phoenix Arizona, the arrival...

Laat ik nou gedacht hebben dat we via Washington naar Phoenix zouden vliegen..Blijkt dat dat een oud plan van lief was, we zijn dus via Houston gevlogen, ach wat maakt het ook uit ;-)
Normaal ben ik een goede slaapster tijdens de reis. Ik stel me in op een busreis (een heeeeele lange) en raak algauw in een diepe ruststand. Deze keer ging dat niet op omdat er zich op nog geen meter afstand een zeer onrustige kleuter bevond die moeiteloos zijn ouders om zijn vingers wond door het ongeveer elke 5 minuten op een ongehoord hard krijsen en gillen te zetten. Arm kind het zal het later nog knap lastig krijgen als hij erachter komt dat dàt niet de manier is om te groeien…Voor de tijdsbeleving, we zijn hier eind van de middag aangekomen (locale tijd) terwijl het voor ons gevoel al weer bijna ochtend was…
Maar goed Phoenix, vanuit de lucht zagen we het landschap al steeds droger worden met hier en daar wat grillige golfpatronen. De stad is verspreid over een mega groot oppervlak en het vliegveld lijkt midden in bewoond gebied te liggen, Op de grond aangekomen en op weg naar het hotel, blijkt het hier heerlijk aangenaam en droog warm. Het doet ons beiden zowel qua temperatuur als omgeving erg denken aan Alice Springs (Australie). Het is prachtig helder weer en overal waar je kijkt zie je naast de moderne gebouwen grillige ontembare bergen op de achtergrond, prachtig, ik houd van deze tegenstellingen.
We hebben ons even snel opgefrist en zijn het restaurant van het buurhotel ingedoken alwaar bij mij, na mijn 2e glas amber ale het lampje echt uitging. Vanochtend (na 11 uur pitten) voel ik me weer aardig ‘up and go’ en gaan we gewapend met onze bus shake eens kijken of we de Amerikaanse verleidingen kunnen weerstaan.
Het ontbijt is overdadig en zoet en alles wordt gegeten vanaf plastic bordjes en met plastic bestek. Plastic messen zijn echter niet te vinden, hier eet je steevast met de ellebogen op tafel en alles schuif je naar binnen met een vork of een lepel. Ik hoop dat we onze tafelmanieren niet geheel kwijtgeraakt zijn na deze vakantie.
Straks om 11.00 gaat ons avontuur beginnen en gaan we onze auto halen en rijden we richting Sedona.
Reislustige groet!

Back to the USA...

Lang, lang geleden, om precies te zijn in 1980, ben ik naar de USA afgereisd om familie te bezoeken.
Dat laatste was erg leuk en gezellig maar de Amerikanen die vond ik maar vreemd. Nooit heb ik dan ook maar enige behoefte gevoeld om hier weer terug te keren. Waarom nu dan toch weer de USA vraag je je misschien af...
Mensen die me een beetje kennen weten dat niet ik maar lief tegenwoordig de scepter zwaait wat vakantie betreft. Hij bepaalt de periode, bestemming, hoe lang en ook wat we er gaan doen. Hij regelt, verzorgt en het allerbelangrijkste, hij betaalt de hele reis.
En ik? Ik laat me als mak schaap meevoeren en weet vaak in het vliegtuig, richting bestemming, wat er precies op de 'to do list' staat. Niet dat ik me daar over beklaag, in tegendeel, ik laat me graag verrassen.
Maargoed, de komende weken, vanaf 29 september kun je hier onze avonturen in het 'Amerikaanse' volgen.

**tot zover onze vakantie in Penang en Singapore 2009**

Aan alles komt een eind...

Zo ook aan deze heerlijke en veel te korte vakantie. De koffers zijn bijna ingepakt en ik ben voor de laatste keer naar mij inmiddels favoriete terrasje getogen. Ze zetten de koffie al op tafel als ik eraan kom.

De familie heeft voor vandaag nog een korte trip gepland staan naar een stukje natuur tegenover het eilandje waar we vorig jaar zijn geweest. Ik vind het echter veel te warm en heb besloten om deze laatste dag in alle rust op een terrasje door te brengen. Ik heb net bij Breworkz een polo voor Maxim gescoord en heb daarmee alle taken voor vandaag afgewerkt ;-)
Mij rest slechts een beetje te luieren onder een pisangboom en te wachten op de heerlijke verkoelende windvlagen met een gekoeld drankje onder handbereik.

Zij die het erg goed hebben,

groeten :-D

Jippie ik ben weer on line...

Heerlijk, zo hoort internet te zijn. Snel, veilig en het liefst gratis :-)
Met een heerlijke dampende kop cappucino zit ik onder een afdakje in de schaduw van ons Hotel. Het is hier momenteel zwaar bewolkt en regelmatig hoor ik flink gerommel. Niet dat dit aan de temperatuur te merken is want het blijft allerjekes warm en broeierig :-D

Gisteren hebben we een fantastische wandeling door Little India gemaakt. Dit is een wijk van Singapore welke hoofdzakelijk bemenst word door Indiérs. Ik was al er onder de indruk van de Chinese wijk maar Little India mag er zeker ook zijn. Wat een kleuren en vooral ook heerlijke geuren. De sfeer is er weer totaal anders en ook wel wat rommeliger en duidelijk minder gestructureerd dan bij de Chinezen. Opvallend veel meer vogels en met hekken afgeperkte stukken groen waarop helaas geen koeien. Was natuurlijk wel leuk geweest maar wel begrijpelijk dat deze hier niet rondlopen want elders in deze stad worden ze bij stukjes en beetjes te koop in kraampjes aangeboden.
Ook waren er bijna geen blanke toeristen, ook hier zou ik graag wat bordjes met eten willen opscheppen. Alles ziet er heerlijk vers uit en de groentes zo knapperig en kleurrijk daar kan de AH een puntje aan zuigen ;-)

Wij vinden het hier allen bijzonder jammer dat onze vakantie alweer ten einde loopt. Chao Ya moest zelfs even een traantje wegpinken bij het ontbijt omdat ze het zo gezellig vindt.
Ik weet zeker dat ik hier nog een keer naartoe wil, al was het alleen al om mezelf te tracteren op een op maat gemaakt mantelpak bij een van de tailors hier. Over 13 kilo dus maar dat zal wel volgend jaar worden.

Over gewicht gesproken, de laatste dagen ben ik niet meer aan het sporten. Het lijkt me dan ook reuze spannend om thuis weer op de weegschaal te gaan staan. Wel gaan we thuis gewoon verder waar ik mee begonnen ben en Maxim doet mee. Maar we hebben nog anderhalve dag te gaan ...
Vakantie groetjes!

Tot dinsdag weer. of wellicht toch eerder...?

UPDATE:
Om de hoek bij het hotel zit een heel klein koffietentje met een heel aardig behulpzaam meisje. In ruil voor een overheerlijke cappucino maak ik gebruik van hun draadloze internet. En het is snel, joepie! Dus wellicht pers ik er nog wat laatste berichtjes uit ;-)

Het is erg prijzig om te internetten en daarnaast is de geleverde kwaliteit qua snelheid erg minimaal en het inloggen brengt me meer ergenis dan dat het me aan plezier oplevert. Vandaar dat ik besloten heb om even met bloggen te nokken, tot dinsdag dan wel te verstaan want het weer dagelijks wat regels schrijven is me weer erg goed bevallen.

Daarnaast heb ik vorig jaar al veel geschreven over Singapore en om nu te voorkomen dat ik in in herhalingen ga vervallen, even een kleine blogstilte.

Dus vanaf dinsdag weer als vanouds 'thuis' bij Mikelodeon :-)

Tot daar!

En het luieren duurt maar voort, ik geniet van alles en niets, ik ben.
Zo heb ik in Maleisië voor het eerst kennisgemaakt met en gegeten in een Hawkerplace. Ik zou hier wel elke dag kunnen eten, allemaal locale lekkernijen en je eet er je buikje vol voor een appel en een ei. Ik heb geen angst dat het niet goed of bedorven zou kunnen zijn, alle spullen komen van de ochtendmarkt en worden vers voor je neus bereid.
Vegetarische gerechten zijn er echter niet veel, hoewel ik wel tofu in de winkel heb gezien. Als iets als ‘vegetarisch’ aangeprezen wordt dan zit er 9 van de 10 keer iets van vis in.

Het is echt heel erg jammer dat alleen Maxim, Marco en ik Hawkerfan zijn. Als het aan Maxim en mij ligt zouden we hier elke dag eten. Ook grappig is dat je bij sommige eettentjes het op een bananenblad uitgeserveerd krijgt ;-) Had ik al gemeld dat ik een heerlijk recept voor satehsaus van een locale Hawker kokkin gekregen heb? Het is heel simpel ik moet alleen even kijken of ik bij de toko de ingrediënten kan krijgen.

Recept satehsaus:
grof gemalen of gehakte pinda’s een ui, liefst een sjalot fijn maken in de blender
Een of meer (chili)peper naar smaak in de blender
En met jonge kokosvocht (=water en geen kokosmelk) begieten en roeren tot het saus is. Ze serveren het hier onverhit en ik kan je verzekeren dat het heet genoeg is ;-)
Smakelijke groet!

Lekker luieren...

Heerlijk om nog een paar dagen in Singapore door te brengen. Ik geniet van de warmte, de gezelligheid en de oosterse sferen. Ik kom mijn dag makkelijk door met nietsdoen en een beetje reflecteren.
Zo ben ik nog niet los van Maleisë en hebben de verhalen van Mister Soon en Kim een diepere impact dan ik dacht op het moment dat ik ze hoorde.

Deze mannen werken 7 dagen van s’ochtends vroeg tot s’avonds laat om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Vakantie is niet voor hen weggelegd. De teksi die ze rijden is niet hun eigendom maar ’huren’ ze per dag, ongeacht of ze klanten hebben gehad of niet, en ze betalen daar een vast bedrag voor.
Daar onze hotelkamer ook uitzicht bood op de lange rij texies is het duidelijk dat er veel concurrenten zijn. Ook hebben we gezien dat het uren kan duren voordat ze een ’vrachtje’ krijgen. Ik kan me nu voorstellen dat ze, als onze vaste chauffeurs, enkele goede dagen hebben gemaakt.
Ze hebben beiden schoolgaande kinderen en dat kost veel geld. Mr. Soon is 64 jaar oud, dat had ik hem nooit gegeven, hij ziet er veel jonger uit. Hij is echter wel laat aan kinderen begonnen of het is zijn 2e huwelijk, daar ben ik niet achtergekomen. Ook is er geen oudedags voorziening, je werkt hier tot je er bij neervalt. Als dat gebeurd is het aan je eventuele kinderen om voor je te zorgen. Familiebanden zijn belangrijk, dat heb ik ook gezien bij andere culturen.

Ik realiseer me weer eens hoe bevoorrecht ik en wij zijn dat we dit allemaal mee mogen maken en ben dankbaar hiervoor.
Tevreden groet!

Bye bye Maleisië...

Na een hachelijke rit ( we hadden een ‘close encounter’ met een vorkheftruck op de snelweg) kwamen we mooi op tijd op het vliegveld van Penang. Met vochtige ogen namen de texieboys vanochtend afscheid van ons. We werden langdurig de handen geschud en moesten beloven ze de volgende keer weer te bellen. Eerlijk is eerlijk, ze hebben goed voor ons gezorgd en ons plekjes laten zien waar we anders niet waren gekomen. Ook heeft meneer Soon op de extreme barre voettochten van Maxim door natuurparken, gezorgd dat er eten was en verse vruchten om weer op krachten te komen. Ze hebben over ons gewaakt en kochten elke dag andere vruchten voor ons die we anders nooit hadden gegeten.
Een ware aanrader voor de reiziger die Maleisië wil ontdekken, zoek een goede teksiedriver annex gids en go. Maxim en ik komen hier zeker nog een keer terug om het vasteland te gaan ontdekken.

Maar goed, inmiddels zijn we weer in het inmiddels vertrouwde Singapore. Wat ons gelijk opvalt is dat het rustiger is geworden in Chinatown. Na een shopeigenaar hier wat over gevraagd te hebben, geeft ook deze aan dat er wel zeker iets van een recessie te merken is. Ook het vliegtuig wat ons hier bracht was verre van vol, net als de heenreis overigens. Ook lijkt het alsof er minder mensen (toeristen) zijn dan voorgaande keren en het terrasje van ons favoriete restaurant is na ons bezoek weer akelig leeg. Wel leuk dat de eigenaar ons nog herkende van de vorige keer en zelfs nog wist wat we als voorgerecht wilden eten.
Maxim is zich net helemaal te buiten gegaan aan 2 oude vliegtuigreclames die met chinees lakwerk zijn gemaakt. Lastig om met woorden uit te leggen, je hebt nu vast geen idee, hahaha. Ik zal eens kijken of ik er een kiekje van kan maken.

Ik ben natuurlijk weer erg bescheiden ;-) en hoef geen prullaria, ik ga voor een heerlijke voetreflex behandeling en ga nog wel een keertje alleen naar Chinatown om te shoppen. Nu ik afgeslankt ben roepen er alsmaar rokken en jurkjes naar me :-DDoor ervaring wijs geworden, nemen we altijd een extra lege koffer mee voor de terugreis en deze was vanochtend met inpakken al nodig :-)
Het lijkt trouwens wel of het hier warmer is dan in Penang, ik kan me natuurlijk vergissen maar zo voelt het wel. Morgen maar even een dagje rustig aan bij het zwembad. Boekje lezen, muziekje luisteren, afijn, bij gebrek aan hangmat zal een luxe ligstoel en een frisse plons ook wel aangenaam zijn.

Luie groet.

Meeting Dr. Fish...

Vandaag was onze laatste dag in Maleisië en die heb ik besteed aan shoppen, koffiedrinken en een beautytreatment Asian style. Over shoppen en koffiedrinken hoef ik je natuurlijk niets te vertellen, dat kunnen we allemaal wel maar dat beautyarrangement was helemaal super de luxe.

Ik had de eerste dag deze 'spa' al gespot maar ze zaten zo vol dat ik vandaag pas terecht kon maar het was het wachten meer dan waard. Ik ben 2,5 uur helemaal in de watten gelegd met theetjes, aromatherapie, massages en een heerlijke gezichtsbehandeling.
Als kersje op de cake mocht ik na afloop ook mijn voeten nog even laten bengelen in een groot aquarium.
Toen ik daar ging zitten verdrongen zich al honderden visjes zich om als eerste toe te kunnen happen, met in mijn beleving hele grote hongerige ogen. Ik had best wel even een horror momentje, maar och ze zijn maar heel klein.

Je weet niet wat je overkomt en ik kan het gevoel dan ook niet goed omschrijven als ze zich met hun allen op je voeten en benen storten. het houdt het midden tussen hele kleine speldenprikjes en kietelen en ik heb dan ook heel erg (in mijn eentje) zitten schaterlachen. Ze zijn watervlug en er is dan ook slechts één foto een beetje redelijk geworden en daar zul je het voor vandaag mee moeten doen.

Als allerlaatste actie voor vandaag en Maleisië gaan Maxim, Marco en ik straks nog even naar de Hawkermarkt. Dat is een soort van Foodplace, de foto hieronder is van internet geplukt en deze is hier op Penang gemaakt. Je kunt hier prima en veilig eten en het kost in onze ogen niets. Bijvoorbeeld 10 satestokjes voor 1,20 euro, fruit te kust en te keur en heerlijk, een aanrader dus. De rest van de familie vertrouwd het volgens mij niet, ze nemen ook geen ijs in hun drankjes. Maxim en ik hebben in elk geval nergens last van gehad.

Warme groet!

Oranje boven...

Vandaag moesten we vroeg uit de veren omdat we een date hadden met de teksieboys om ons naar het vasteland van Maleisië te vervoeren. De heenweg was middels een ferry waar ik niet geheel gerust op was daar er in deze contreien nog wel eens een locaal pontje met man en muis vergaat vanwege overbelading. Gelukkig was daarvan vandaag geen sprake, we waren slechts voor de helft gevuld en het bovenste dek bleef autoloos.

Via de snelweg waarop de meest wonderlijke voertuigen zwaar ronkend en roetend zich puffend en zwoegend voortbewogen door het heuvelachtige landschap.
Kwamen we na een rit van ruim een uur aan in het Mekka van Maleisië 's recreatiegebied namelijk Bukit Meraa. Een heus Islamitisch familie waterpretpark waar we heel erg opvielen met onze blote grote witte lijven. In het zwembad werd keurig gezwommen met burkini en er liepen heel wat geheel zwart gesluierde dames. Toch heb ik me geen enkele keer 'vreemd' of bekeken gevoeld.

Ook vandaag bleken onze teksieboys weer goud waard door een kleine privéboot te regelen voor ons bezoek en uiteindelijke doel van deze trip van vandaag, het orang oetang opvangcenter. Het leuke is dat de dieren vrij rondlopen en de mensen in een soort van tunnel van gaas lopen. Op dit opvangcentrum worden apen opgevangen en 'gerehabiliteerd' zodat ze weer uitgezet kunnen worden in het wild. Er is nogal wat commotie om de babyapen in luiers zichtbaar zijn, maar ik geef het je te doen om babies (want dat zijn het) zonder luier op te voeden als moederaap niet voor ze kan zorgen. Ik en wij allen hebben het in elk geval een prachtige tocht gevonden en meer dan de moeite waard om deze dieren in hun natuurlijke habitat te zien.

Als laatste wil ik hier melding maken van het feit dat Maxim weer een persoonlijke grens heeft overschreden door bij restaurant 'Perie Perie' niet voor een eigenlijk al behoorlijke gekruide 'mildversie' maaltijd te kiezen maar voor 'hot'. De bikkel heeft zich kranig gehouden, morgen weten we of zijn hoofd verbrand is door de zon of dat het door de 'hot piri piri 'explosie in zijn mond kwam.

Gepeperde groet!

AM PM who cares...

Zondag alweer, time flies. Vanochtend begon mijn dag al weer goed. Ik had me verheugd op de yogasessie en sloop om 07.15 uur de hotelkamer uit om even later bij het yogacentrum erachter te komen dat het 7.30 PM is. Foutje dus en vanavond gaat het me niet lukken. Niet getreurd en dan maar weer naar boven dus. Helaas had ik mijn keycard in de hotelkamer achtergelaten en daarmee kun je de lift activeren. Ach, sportief als ik ben klim ik naar de 11e etage via de trap om er daar achter te komen dat het een vluchttrap is en dat de deur naar het hotel stevig afgesloten is. Men, weer de trap naar beneden en een beetje 'hulpeloos vrouwtje' uitgehangen en door een hotel bediende lachend naar de 11e per lift vervoerd. Al met al toch bijna 3 kwartier verder.

Ik heb me voor vandaag dan ook sportief genoeg geacht en heb afgezien van wat slome baantjes in het zwembad en 3 uur shoppen niets maar dan ook niets uitgevoerd.

Maxim daarentegen heeft met zwager en pa een rondje Penang gedaan. Zij hebben zwetend en met samengeknepen billen een mannentoer gedaan o.a. naar het oorlogsmuseum en hebben daar en passant ook nog wat wilde slangen gespot, waaronder een zwaar giftige spit-viper, brrr ik geloof niet dat ik wat gemist heb, ik vind spugende mensen al niks...

Ook vanavond na het eten nog een poging gedaan om per teksie Chinatown en little India te ontdekken, helaas zijn de marktjes op zondag al vroeg dicht, toch nog een beetje Christelijke invloed? Over geloof gesproken, ook is het opvallend hoeveel verschillende geloven hier gebroederlijk en gezusterlijk samen leven, wonen en werken, daar kunnen wij westerlingen nog wel wat van leren. Ook de hoffelijkheid en de bereidwilligheid om je te helpen, de dienstbaarheid maken dat ik me bijna schaam voor ons oud koloniale verleden. Voor mij in elk geval een lesje in nederigheid.

Ingetogen groet.

Marco superstar..

Alweer de vierde dag, en wat voor een. Vandaag hebben we ons naar de allergrootste Boedhistische tempel (Kek Lok Si) laten vervoeren en zijn we naar de China clanjetty geweest. De tempel was zeer indrukwekkend en ik heb er meer dan 42 foto's gemaakt. Hierboven plaats ik de meest leuke van zwager Marco die als vermeend popstar werd 'herkent' en regelmatig met een meisje op de foto moest, dit tot grote hilariteit van de familie.

Tijdens de hele dag voelde ik mijn vader (in deze contreien geboren en getogen) erg dichtbij. Wonderlijk hoe ik hier de beelden zie en ergens een luikje in mijn herinnering opengaat en hem erover hoor vertellen. Zo heeft hij zijn leven lang in Holland geen fruit willen eten omdat het daar niet lekker smaakte. Ik snap nu heel goed waarom. Ook zie je veel autochtone mensen met een plastic zakje met drinken en een rietje rondlopen, "zuurzak" zegt het dan in mijn hoofd, geen idee of het klopt maar dat kan ik mijn zussen en broer vragen die komen van origine ook uit deze contreien.

Na de tempel zijn we met onze vaste gids en teksieman naar 'downtown' gereden naar de China clanjetty. Als ik het goed begrepen heb wonen er uitsluitend Chinezen van een bepaalde 'clan' in deze drijvende stad. Zonder onze gids zouden we dit nooit gevonden hebben en beide mannen begeleiden ons en laten ons de meest prachtige dingen zien. Daarnaast kopen ze vreemde verse vruchten en laten ons die proeven. Ik ben de namen al weer kwijt maar mij doen ze erg aan Liches denken maar dan een harige versie ;-)

Deze dag hebben we afgesloten met een bezichtiging van een oud Chinees huis uit halverwege de 18e eeuw. Geweldige luxe voor die tijd en vindingrijk als de Chinezen zijn hadden ze ook al een soort van 'airco' uitgevonden en lieten ze water langs het dak lopen om het binnen koel te houden.

Maxim heeft als toetje te voet nog een ontdekkingstocht ondernomen naar 'little India en Chinatown' en is tot de conclusie gekomen dat we dat morgenavond na het eten per teksie met ons allen moeten doen. Overdag is het echt te heet, bovendien gaan de meeste kraampjes pas eind van de dag als de schemer invalt pas open.

Morgenochtend staat er voor mij een yogasessie gepland, ik laat mij verrassen.

Rustgevende groet!

Lekkere kwal...

Nog steeds niet de G-spot ontdekt maar het weekend is nog jong…
Voor vandaag heeft Maxim twee teksies geritseld, das dus veel goedkoper en de chauffeur blijft overal wachten. Die van ons fungeert gelijk als gids en met enige moeite kunnen we hem ervan overtuigen dat we zelf al over enkele te bezoeken locaties hebben nagedacht, nou euh, Maxim dus ;-). Maar goed, hij rijdt natuurlijk wel de teksie en we komen uiteindelijk bij een Burmese tempel terwijl we eigenlijk naar een hele grote Thaise tempel hadden willen gaan. Wel zijn we daar door een Boeddhistische monnik gezegend en mochten we pas verder na een geel armbandje te hebben laten omknopen. Ik heb me laten vertellen dat deze net zo lang bij je blijft als je nodig hebt. Grappig genoeg is Chao Ya de hare enkele uren later al weer kwijt en weet ze die van haar vader te ontfutselen.

Wat is Penang een prachtig eiland als je buiten het bebouwde stadse gedeelte gaat. Overal heerst weelderig groen en vanaf de meest onverwachte plekjes hoor je de zee of kun je deze zomaar tussen het groen door spotten.
Ook blijf ik verbaast over de enorme vriendelijkheid en behulpzaamheid van de locale bevolking, niets is ze teveel en alles kan.

Zo hebben we tot nu toe elke avond nog ergens anders een hapje eten genoten. Maxim heeft gisteren iets besteld wat hij heerlijk vond en wat ik voor groente aanzag op zijn bordje bleek later bij navraag ‘gellyfish’ te zijn, volgens mijn vrije vertaling dus kwal :-D

Kortom de familie laat het zich allemaal goed smaken, ondergetekende incluis en het gaat me heel makkelijk af om ipv frites extra groentes te bestellen. Ik heb ook tot nu toe elke dag nog dapper één uur al sportend in de fitnessruimte doorgebracht en ook het shaken gaat prima. Ik blijf het wonderlijk vinden hoe gemakkelijk ik de foute dingen kan laten staan. Morgen hebben we trouwens weer een ‘date’ met de teksieboys, we willen naar de Thaise tempel en naar Georgetown maar daar morgen meer over.
Beweeglijke groet!

Poehee, dag twee...

Wat ik gisteren niet meldde was de kamikaze teksiechauffeur die we hadden. Waarschijnlijk heb ik de rit volkomen verdrongen, vandaag echter kwam tijdens de teksierit naar Panang Hill het ontbijt en hele rit weer boven. Blijkbaar rijden ze allemaal zo. Het is een waar wonder dat er niet veel meer ongelukken gebeuren. Tijdens de korte rit naar ‘Penang Hill’ hebben we op een haar na 2 overstekende voetgangers, drie betonnenrandjes en 5 brommertjes gemist. Alle bijna botsingen met andere teksies laat ik nu even buiten beschouwing. Getuige de vele deukjes en krasjes gaat er onderling echter genoeg ‘mis’.
Al scheurend reden we langs een verkeersoefenterreintje waar alle bromfietsers keurig achter elkaar reden en hun vinger uitstaken om richting aan te geven. Zodra ze zich echter in het echte verkeer stortten rijdt iedereen echter alleen maar heel hard of hangt volledig in de remmen.

Maar goed, Panang Hill dus. We zijn met een klein treintje als haringen in een ton naar het topje vervoerd in een slakkentempo. Boven aangekomen woei er een aangename koele bries en hadden we een adembenemend uitzicht over George Town. Verder troffen we er een tweetal tempels aan waarvan de Hindoetempel erg fraai versierd was.
Maxim en zijn ouders hebben het aangedurfd om weer 1,5 uur naar beneden te wandelen, hopelijk heeft lief hierbij niet zijn knie beschadigd want deze knakt sinds de trippel erg hoorbaar.

Ik probeer Maxim trouwens te porren voor een bezoek aan de G-spot club. Vanavond schijnt er een zwoele jazzy nachtclub zangeres op te treden. Maar we moeten nog even bijkomen van een copieus maal voor omgerekend slechts 5 Euries pp, geen geld voor lekker nassen. Net als het ontbijt trouwens, heerlijke verse vruchten die alleen hier zo lekker smaken, in de zon op natuurlijke wijze gerijpt, ik verheug me al weer op morgen.
Smakelijke groet!

Senang in Penang...

Men wat een reis, de trein om even over 7.00 uur al in Houten genomen naar Schiphol, vervolgens 14 uur vliegen met een spectaculair onweer bij de Himelaya naar Singapore. Ik heb het trouwens voor elkaar gekregen om zelfs de weg in het vliegtuig kwijt te raken…Na het toiletbezoek sloeg de schrik me om het hart toen ik bijna naast een wildvreemde meneer plaats had genomen. Ja dat vliegen doet rare dingen met je. Ik heb zelf altijd het gevoel dat een gedeelte van mij nog in de vertrekhal verblijft en dat dat stuk zich pas later bij mij voegt. Het vliegen gaat me duidelijk te snel, of zou het mijn leeftijd zijn?
Vanaf Singapore was het nog een klein stukje naar Penang (eiland voor kust maleisië), alwaar we rond 10.00uur in de ochtend locale tijd ietwat verdwaasd met onze koffers door de drukkende hitte naar de ‘teksie’ slenteren.
We zijn gaar en ietwat doorgedraaid, en Chao Ya is helemaal enthousiast en wild en stuitert om ons heen. Volgens Rebecca en Marco normaal gedrag wat zeker enkele dagen zal aanhouden, ook haar slaapritme moet duidelijk wennen, dat beloofd nog wat uurtjes pret voor haar ouders…
Als we rond 11.00 uur in het hotel aankomen zijn onze kamers nog niet klaar. Omdat we niet ter plekke ter aarde willen storten, gaan lief en ik het shoppingcenter even verkennen.
Eerste indruk van het eiland Penang en de plaats George Town, is verouderd, veel achterstallig onderhoud en veel verloedering. Wel lijkt dit mi meer op het ‘echte’ Azië dan bv het ‘gelikte’ Singapore, wat door Rebecca en Marco bevestigd wordt. Zij hebben een rondreis door China gemaakt en daar doet de aanblik van het haveloze George Town, ze veel aan denken. Wel zie je overal gezellige eettentjes maar ik betwijfel of we daar met de familie zullen gaan eten, das waarschijnlijk net iets te avontuurlijk naar hun zin. Maar wie weet…
Ons hotel heet (don’t you laugh) ‘The G Hotel’ en we hebben ontdekt dat er inpandig een loungebar is met gesloten en zwaar gecapitonneerde deuren (heel bedenkelijk ) ‘ The G spot’ is genoemd. Je begrijpt dat deze lounge bar een deze dagen bezocht zal worden. Wordt zeker vervolgd. Voor het geval je wilt weten waar wij ons bevinden, ik heb van maxim vernomen dat ons hotel zich bevindt in het noorden op het kaartje bij 'Pulau Penang'.

Euh, voor dat je denkt dat wij ons intrek hebben genomen in een of ander Sleezy hotel, niets van dat alles, het is een prachtig hotel met sterren toeters en bellen en een meer dan prachtig uitzicht over de zee. Misschien straks nog een foto...
Nog een beetje verdwaasde groeten…

Het vertrek...

Tot mijn grote schaamte moet ik hier publiekelijk bekennen eigenlijk geen idee te hebben waar we ons strakjes zullen bevinden. Ik laat het plannen en organiseren van onze vakanties namelijk graag over aan Maxim, hij heeft daar een goed ontwikkeld talent voor. Maar goed ondertussen zit ik hier te schrijven met mijn mond vol tanden want waarheen voert deze reis, Joost mag het weten...
Al bijna een jaar lang word ik zo nu en dan door een enthousiaste Maxim op zonnige Aziatische plaatjes gewezen maar nu puntje bij paaltje komt weet ik niets.
Hoor ik daar gegniffel? Het is pure ernst hier hoor. Goddank kan ik me tijdens de vliegreis nog voorbereiden en zo hier en daar mijn oor bij de familie te luister leggen.
Ah, ik heb zojuist opgevangen dat we naar Panang gaan, een eiland voor de kust van Maleisië.
Woensdag volgt het eerste blogje vanaf de overkant!