Denver...

Na werkelijk een vreselijk onrustige nacht in Aspen te hebben doorgebracht kwamen we er in de ochtend achter dat dàt waarschijnlijk te wijten was aan de hoogte (3 km). Het duurt namelijk 24 tot 36 uur alvorens je lijf aan het hoogteverschil gewend is. Mijn hart was helemaal van slag en bonkte dat het een lieve lust was. Ik had het vreselijk warm terwijl lief de dekens tot aan zijn kin had opgetrokken. Nou ja, ik schreef het al, een onrustige nacht.

De weg van Aspen naar Denver via de Independance pass van weer 3700 meter was prachtig. En nu Denver, wat een megastad, not my cup of tea. Geef mij maar de rust van de wildernis.
Maar het heeft zowaar een gezellig centrum welke redelijk autoluw is en veel winkels en gezellige restaurantjes. En belangrijker nog, mijn missie is volbracht. Ik heb een Tshirt voor John kunnen scoren. Nu kunnen we met een gerust hart Denver en de USA verlaten.

Ik heb vernomen dat de harige jongens wederom een kraai door het kattenluikje naar binnen wilden slepen maar dat de zwarte jongen daar niet van was gediend. Gelukkig maar anders hadden we weer een bevrijdingsactie op touw moeten (laten) zetten. Ik mis ze wel hoor, maar nog 2 dagen en dan mogen ze weer op schoot komen knorren.

Tot in Nederrland!