Fabulous 4 on tour 2018

Fabulous 4 on tour 2018

zondag 19 november 2017

Wederom Ventura

De laatse 2 dagen van onze heerlijke USA reis hebben we wederom doorgebracht in Ventura. Dat vonden wij veruit de leukste plaats om te vertoeven zo dicht bij LA. Het heeft iets landelijks en er is een gezellige gemoedelijke sfeer. Van hieruit hebben we de plek bezocht waar neef Joe waarschijnlijk gaat wonen aan het strand en ook Tante Riekje gaat in februari 2019 hier naar een 'home' verhuizen. Een fijn idee dat alle neven en hun moeder dan vlak bij elkaar wonen.

LA vond ik verschrikkelijk, zo enorm druk, 6-baans autowegen die onder- en bovenlangs gaan met fly-overs en -unders. Daarnaast mag je hier zowel rechts als links ingehaald worden, een totaal gekkenhuis dus. De op- en afritten zijn zo kort dat ik het een waar wonder vind dat er niet veel meer ongelukken gebeuren. Ook is het heel apart om te merken dat als je van de snelweg afrijdt je meteen in een woonwijk komt.

Ook zijn we nog een dagje naar Santa Barbara geweest. Dat lijkt qua opzet erg op Ventura en is alleen nog mooier en fraaier aangelegd. Meer een stad voor de happy few die het wonen hier kunnen betalen. Het ligt erg mooi tussen de bergen en de zee.

De allerlaatste dag zijn we onze neus achternagereden en we kwamen uit bij Solang, een Scandinavische gemeenschap. Heel apart met vakwerkhuizen en werkende windmolens. Hier zagen we eigenlijk alleen maar Amerikaanse toeristen :-)

Tabletperikelen

Vond je het abrupte einde wel wat hebben? Het stilzwijgende blog was in elk geval niet vrijwillig...


Ik heb voor ons vetrek een prachtig 2 meter lang usb-stekker kabeltje gekocht maar daar is de afgelopen week een kink in gekomen. Ofwel de tablet wilde niet meer opladen, jammer de bammer dus. Maxim heeft nu een zeer ingenieus systeem bedacht waardoor het kabeltje toch te gebruiken is. In een bepaalde hoek, steunend op het stekkertje gaat het goed en laadt de tablet op :-)

Maar goed, het vervolg van onze reis. Het laatste etappedeel van route 66 was drama. We hebben 3 pogingen gedaan de weg weer te vinden maar deze bleek elke keer afgesloten. Dus besloten terug te rijden naar LA naar een hotel op redelijke afstand van de geplande familiereunie.

Dat werd een warm weerzien. Ik vond het heel bijzonder en fijn om te zien hoe hecht de 3 neven zijn en hoe warm de band is tussen de familie aldaar. Ook heel fijn om onze tante Riekje te zien, ze wordt deze maand 90 jaar maar dat is haar niet aan te zien. Ook heel speciaal om het huis weer te zien waar ik als 18-jarige een aantal weken heb doorgebracht. Er was weinig veranderd, slechts grapefruitboom was flink gegroeid (net als ik ;).

zondag 12 november 2017

Route 66, eindelijk

Gisteren vertrokken van Kingman via Oatman  richting LA. Dit deel is, terugkijkend op de rit, het mooiste deel gebleken. Een smalle weg slingerend door een bergachtig landschap. Ik kan me goed voorstellen hoe deze weg ooit ontstaan is door de pioniers die naar het westen trokken met hun wagens. En wat een barre tocht moet dat zijn geweest.


Ook in de 50-er en 60-er jaren werd de weg gebruikt om naar het westen te trekken. Hier en daar staan en liggen er verfrommelde en verroestte bakken als stille getuigen van deze tocht. Zou de verhalen wel willen weten achter de achtergelaten auto's. Hebben de inzittenden het ooit gehaald?
Oatman is een plaatsje die de afsluiting en onttakeling van de Route 66 heeft overleefd. De oude huisjes en saloon worden nu bevolkt door touristen overjarige hippies en loslopende ezels. Waarschijnlijk zijn de laatste gewoon verwilderd  maar dat weet ik niet zeker. De sfeer is in elk geval heel gemoedelijk en ik heb een mooi leren rugzakje kunnen scoren en Maxim een paar oude nummerborden. Allemaal weer happy :-)
De Route 66 is niet meer intakt. Je kunt nog kleine stukjes rijden -als je ze kunt vinden- want grote delen zijn afgesloten. We hebben een aantal pogingen gedaan om richting Barstow de route te volgen maar werden onverbiddelijk teruggestuurd naar de freeway.

We hebben trouwens een heel merkwaardige navigatiehulp of eigenlijk hulpen. Het was mogelijk om Nederlands in te programmeren en nu hebben we een dame en een heer. Ze spreken elkaar nog net niet tegen maar ze vertellen ons afwisselend hoe te rijden.  De ervaringen zijn ook wisselend. Gisteren werden we echt met een kluitje in het riet gestuurd. De een vertelde dat we er waren, nou er was niets en na het opnieuw opstraten van het apparaat moesten we nog 15 minuten rijden van de ander en kwamen we op onze bestemming aan. pffff.

In de avond zijn we getracteerd op een feestelijk maal bij de Panda expres. Fastfood chinees en zoooooo lekkah. Helaas wel plastic bestek maar de bordjes waren van papier, dat dan weer wel ;-)
Straks gaan we even naar een outlet van Michal Kors, deze zit naast het hotel waar we verblijven. Hopelijk kunnen we daar een tasje voor mijn schoonzusje scoren. Verder staat er een strakke timing vandaag op het programma.
We hebben een grote familiebijeenkomst in San Gabriel en moeten daarvoor nog boodschappen halen. Genoeg voor nu
Opgewekte groet

vrijdag 10 november 2017

Van Death Valley naar Pahrump

'Wauw' , dat is in een woord Death Valley omschreven. Het is een ongelofelijk mooi park met zeer veel afwisseling in kleur en gesteente. Het is er heet, stoffig, gortdroog en ja ' doods'.  Na 1,5 dag wilde ik hier ook wel weg. Maxim heeft als een klipgeit zo hier en daar nog wat loopjes gedaan. Natuurlijk zonder pet en water, maar hij is weer heelhuids teruggekomen :-).

Het internet is te traag om de foto's van de telefoon over te sturen naar mijn tablet maar ik heb een goede tussenoplossing. Op facebook kan ik rechtstreeks van mijn telefoon met slidemaker wat plukjes foto's plaatsen. Kijk dus vooral daar.

Aan het eind van de middag zijn we in hotel Gold Nugget in Pahrump beland. Het is een casinohotel, gerund door Indianen.
Man man man, wat een slecht georganiseerde bende. We hebben 5 kwartier voor de receptie doorgebracht omdat ze de naam ' Schipper' niet bij de reserveringen in de pc konden terugvinden. De anderen stonden er wel en en wij hadden nota bene alles voorgeschoten. Alle uitdraaien en creditkaart afschrijvingen werden ter zijde geschoven. ' Computer says no' .

Toen we eindelijk de kamer inmochten hebben we er gelijk een feestje van gemaakt, biertje, nootje en gitaartje. Ook dat vind je terug op facebook in een heuse livestream :-) Het geeft wel een heel aparte sfeer om in een casino rond te lopen. Van jong tot (zeer) oud staat fanatiek -al dan niet met peuk in het hoofd- op knopjes te drukken. Allemaal bliepjes en piepjes en lampjes en lichtjes. Beetje veelprikkels voor mij ;-). Ik heb in elk geval geen gokje gewaagd.
Rokerige groet

donderdag 9 november 2017

Via Kernville naar Beatty

Het is ff een stukje rijden via de route 99, ja je leest het goed. Route 66 zal nog even op zich laten wachten en nee we houden de kaart niet op de kop. We zijn naar Sequoia National Park gereden. Sequoia's zijn megagrote rode bomen. Zeer imposant om deze reuzen van nabij te bekijken en het ruikt er zalig. Het internet is niet overal even goed, dus bloggen en met name het uploaden van foto's, gaat lastig. Wat wel redelijk gaat zijn slideshows op facebook,

Een groot deel van de dag gaat op aan reizen. Af en toe even eruit voor een loopje of om even wat te eten of drinken. Die gelegenheden zijn hier dun gezaaid dus we kunnen niet al te kieskeurig zijn. Zo ook met de overnachtingen.

Vanavond verblijven we in de Atomic Inn. De naam en de foto's op internet maken alles waar. We worden begroet door een alien en eenmaal in de kamers lijkt de tijd te hebben stilgestaan. We wanen ons in de 50-er jaren. Het is niet gewoon 'oude zooi'. Het lijkt erop dat hier een heuse stijl is doorgevoerd tot in kleinste detail. Zo hangt er boven ons bed een afbeelding van een kernontploffing. Ook de gevouwen handdoekjes doen de lippen krullen en alleen al kijken naar het tapijt zorgt voor hallucinerende effecten.

We hebben het in elk geval heel gezellig met elkaar en lachen wat af met ophalen van herinneringen over onze jeugd en de belevenissen onderweg, We bespreken elke avond onder het genot van n biertje wat we de volgende dag gaan doen. We zitten nu vlakbij Death Valley en dat staat voor morgen op het programma.
Psychedelische groet

maandag 6 november 2017

familytime

Vandaag hebben we neef Joe, zijn vrouw Carol, neef Hans met zijn vrouw Kathryn en poes Bella ontmoet. Heel bijzonder en het voelde eigenlijk meteen al heel  vertrouwd. Kathryn had heerlijk gekookt en de rode wijn vloeide rijkelijk ;-). Het was een goed plan om erheen te lopen en het laveren op de terugweg viel goed mee.


Vanavond hoorden we over een duitse tak van de familie die zowaar bier brouwen en importeren in Amerika. Ik ben benieuwd of neef Yvon hier meer van weet...Het schijnt lekker te zijn want er waren alleen lege flesjes in huis. Ik had er nog nooit van gehoord. Wel grappig want aan ons moeders kant van de familie, mijn overgrootvader zat ook een bierbrouwersfamilie (tegenwoordig Grolsch). Helaas is deze overgrootvader onterft. Mijn overgrootvader werd namelijk aangewezen om priester te worden -dat gebeurde vroeger in katholieke kringen- en dat wilde hij niet. Gelukkig maar anders had je dit niet kunnen lezen ;-)

Zo, genoeg voor nu
ietwat aangeschoten groet,
Martha

Ventura


Altijd even stressen om met een nieuwe auto uit bebouwd gebied te komen. Met een hemelsblauwe KIA zoeven we de komende dagen door de sunshine state. Vandaag Malibu even bezocht, geen celebs getroffen maar wel een superleuk eethuisje met zalige hamburgers.

Daarna even een stukje strand gedaan op weg naar Ventura. Vanavond zijn we uitgenodigd bij neef Hans en Kathryn. Ook zijn broer Joe en vrouw Carol schuiven aan. We hopen er lopend naar toe te gaan. Dat wordt nog een uitdaging want ze zijn hier niet zo op wandelaars ingesteld. Volgens Ben zou het in 24 minuten (!) te lopen zijn. Ventura is een leuke plaats aan zee met een gezellig centrum met genoeg lekkere koffiezaakjes en kleine winkeltjes.

Los Angeles


Reizen, en met name vliegen, is een vreemde bezigheid. Je wilt graag van A naar B en het liefst zo snel mogelijk. Vliegen lijkt dan een goede optie. Voor korte reizen ideaal en voor langere afstanden een redelijke oplossing want je lijf denkt er toch echt anders over.

Zo zit ik nu 04.45 klaarwakker achter het bureau een blogje te tikken. Het hoofd voelt alsof ik er nog niet helemaal ben, een beetje onvast en wiebelig. We hebben ook heus - ondanks alle ontberingen- al heel erg moeten lachen.  Het was een koude vlucht, heel koud. Er vormden zich net nog geen ijspegels aan de neus maar het voelde aan alsof we 12 uur onbeschut in een poolwind moesten doorbrengen.

Mensen die me een beetje kennen weten dat ik uit een apart ' nest' kom. Mijn moeder bijvoorbeeld, kon heel slecht tegen ' koude wind' , dan kreeg ze last van haar ' holtes'. Laat zus Anke nou net van alle beschikbare genen nu juist dat te hebben overgenomen. Mijn moeder lostte dit op door een (hele) grote plastic zak (doorzichtig;) over haar hoofd te trekken.

Het zal je niet verbazen dat de appel niet ver van de boom valt. En na jaren huwelijk is ook de Ben door deze remedie aangetast. Als 2 verkleumde kniertjes zaten zij met doorzichtige plastic zak op de kop de 12 uur reistijd uit.

Wat een drama trouwens om de USA binnen te komen. Het is check en dubbelcheck, lange rijen wachtenden voor kauwgom kauwende, nors uitziende douaniers. Je mag niet op elkaar wachten ($ 500 fine), geen laptop gebruiken of een fotootje maken. Maar goed, we benne d'r, hebben een prima kamer voor de eerste nacht en en gaan zo de huurauto's halen. Vandaag maken we een kort ritje, al dan niet door Malibu, richting Ventura waar we neef Hans en zijn vrouw Katherine bezoeken.

Nu maar hopen dat de meegebrachte ' goodies' in de smaak vallen :-)
Howdie, Martha

zaterdag 4 november 2017

Neuss

Zojuist ons intrek genomen in het Swisshotel in Neuss. We hebben een kamer op de 12e etage en genieten van een prachtig uitzicht over de Rijn. Net een poging ondernomen om te voet naar het centrum te lopen maar dat is toch echt te ver om lopend te doen.

Het hotel ligt naast een mega overdekt winkelparadijs, dit is vast om ons al aan de amerikaanse mall te laten wennen.
Het was een goed besluit om vlakbij het vliegveld van Dusseldorf een hotel te boeken. Geen stress en haastwerk morgenochtend voor ons. Dat laten we aan de overige reizigers van ons gezelschap over ;-).
vrolijke groet

donderdag 2 november 2017

Pakken en zakken...

Wat neem je mee? Mwah, niet zo veel hoor, we nemen altijd te veel mee, dus doe de kleine koffer maar.

Naast het rijden van een stukje route 66 gaan we ook de familie bezoeken dus er moet het een en ander aan  drop, stroopwafels, speculaas, babbelaars en hopjes gescoord worden. De bult aangeschafte 'Hollandse lekkernijen'  groeit gestaag. Ook de klompenpantoffels (ze leken zo leuk in de winkel) moeten mee. Kortom een is een zooitje en ik vraag me af hoe we het in godsnaam allemaal meekrijgen.

Terwijl we alles sorteren en schikken in de koffer komen de harige jongens ook een kijkje nemen.
Gelijk begin ik te tobben. Gaat mister Bungles het redden? Zal Tooheys zich gedragen en niet de hele buurt bij elkaar schreeuwen...Zou mr. Bungles snappen dat we weer terugkomen? Gelukkig hebben we goede oppassers fantastisch vervangend personeel geregeld en ik moet alle tobberijen loslaten. Terug naar de koffer en hoe krijgen we het mee...
Wordt vervolgd pffff