Wat een prachtig afwisselend landschap trekt er aan onze ogen voorbij.. Gisteren zagen we kilometerslang een rechte lange weg voor ons (en achteruitkijkend in de spiegel een nog vééél langer stuk rechte weg). Wel triest te zien dat er bij de weinige flauwe bochten overal kruisjes staan van mensen die de bocht niet hebben gezien…Vandaag echter doen we niets anders dan bochtjes maken door de uitlopers van de Rocky Mountains. Als Ben de raampjes van de auto naar beneden draait, zou hij zich kunnen inbeelden met de motor te rijden ;-)
Maxim en ik zijn overigens flink de weg kwijt geweest. Wij hadden een leuke route binnendoor gepland maar eenmaal bij de afslag aangekomen was er van enige bebording geen sprake. Dan blijkt dat vertrouwen op het richtingsgevoel toch al gauw zo’n 100 km extra oplevert. We treuren niet hoor, we hebben uiteraard de weg weer gevonden en wat is het dan enig om je eigen zus en zwager achterop te rijden, die 1 uur later zijn vertrokken. We hebben heerlijk een kop koffie (jaja èchte de naam ‘koffie‘waardig) samen genuttigd in een alleraardigste winkel van sinkel(tje) alwaar Ben zich waagde (tot groot afgrijzen van zus Anke) tot een kop cheesesoup. Zelfs het meisje achter de counter ontraadde het nuttigen van de cheesesoup (lees kaassaus) met ondefinieerbare brokjes maar Ben liet zich niet ontmoedigen en nam er ook nog een sandwich bij, bikkel hoor (say cheese ;-).
Momenteel zit ik dit stukje te schrijven op een picknickplaats in de schaduw bij het National park John Day. Maxim is een loopje gaan doen, hij wilde graag ook de voorkant van zijn benen laten verbranden ;-/
We komen tijd tekort, het is avonds zo gezellig dat ik nauwelijks tot bloggen kom en Maxim heeft geen tijd om de tocht van de volgende dag voor te bereiden. Nou ja, zo op de bonnefooi rijden heeft ook wel wat. In ieder geval genieten we van deze bijzondere reis.
Wishing you all were here…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten