Ourika vallei...

Men, wat een volle dagen en natuurlijk elke dag feest. Tot in de late uurtjes lachen en zingen. Niet door mij, ik heb me op de eerste etage teruggetrokken en schrijf mijn blogjes, iemand moet het werk doen ;-)

Vandaag zijn we per taxibusje richting uitlopers van het Atlasgebergte gereden. Onderweg valt het me op hoeveel Marokkanen er fietsen, dat zie ik ze in utrecht nooit doen...

We zijn nog maar net vertrokken als we staande worden gehouden door oom agent. Het klinkt allemaal heftig en ook wordt er driftig met de armen gezwaaid. Als Fatima alles gauw vertaalt worden we aangehouden omdat de chauffeur te laat zijn richtingaanwijzer gebruikte en geen voorrang verleende (duh, hoezo voorrang verlenen, doen ze dat hier dan??

Wij denken er allen het onze van en verwachten dat er met flappen gezwaaid moet worden. Niets van dat alles, de hermandad wilde slechts even laten wat macht vertonen en we mogen onze weg vervolgen, pfff.

Maar goed vandaag een heerlijke wandeling gemaakt naar de bovengenoemde vallei en daarbij ben ik flink verbrand zoals later in de Riad bleek. We hebben allen genoten van de ruimte en de weidse uitzichten, wat een prachtig stukje natuur. De echte bikkels zijn langs een geitenpaadje naar de top van de waterval geklommen, ondergetekende had het halverwege wel gezien en dacht bijtijds aan haar knieën en heeft van het zonnetje genoten.

En vanavond is het partytime, er wordt een feestmaal in de Riad bereid door de gastvrouwen en er komt een band spelen. Dit alles omdat we afscheid nemen van George en Yuksel, snif.

Helaas ben ik vergeten mijn foto oplader mee te nemen. Wel afkicken hoor om geen foto's te kunnen maken, ik zie overal gave foto's in... De komende dagen zal ik het moeten doen met de gulle (foto)giften van mijn collega's.

Nou laat de avond maar beginnen, er komen hier in elk geval heerlijke geuren uit de keuken :-)

Feestelijke groet