Vandaag zijn we met ons allen naar een klein eilandje (Pulau Ubin) voor de kust van Singapore gevaren met een eveneens zeer klein bootje. Ik vind het altijd zeer aangenaam vertoeven op het water, zeker met deze tropische temperaturen. Na een klein half uur werd de achterkant van de boot tegen de kade aangevaren en gaf de kapitein vol gas terwijl hij ons met handen en voeten te kennen gaf dat we nu toch echt de boot dienden te verlaten. Dat ging niet echt gemakkelijk daar er ook flink wat deining was maar het is ons allen gelukt om zonder te vallen de veilige wal te bereiken, dat we het verder deze trip niet droog konden houden lag niet zozeer aan het zeewater maar meer aan de hoge omgevingstemperatuur.
Het halen van adem en gewoon ‘zijn’ is al voldoende om je het zweet te laten uitbreken. In deze streken doe je alles vele tandjes lager.Pulau Ubin is zoveel mogelijk in oude staat gehouden om ons toeristen te laten zien hoe hier vroeger geleefd werd. Ik vond het er erg armoedig uitzien afgezien van de vele moderne fietsen die je voor slechts 2 dollar kunt huren om het eiland te verkennen. Marco en Rebecca leek het wel wat om te gaan fietsen, terwijl de rest koos voor een wandeling, trok ik mijn eigen plan. Ik heb vorig jaar al een junglewalk gemaakt en bedacht dat een leuke kleine trippel mooi genoeg zou zijn om daarna in de koelte van wat schaduw aan de kust in de zeewind, met boek en MP3speler de terugkeer van de anderen af te wachten.
Geen slechte keuze, al zeg ik het zelf daar de anderen letterlijk na verloop van enkele uren weer binnen kwamen druppelen. Er was van alles gespot, van apen tot lizzards en van mega spinnen tot mooie vlinders.
Bij terugkomst in het hotel bleek mijn schoonmoeder een megablaar te hebben ontwikkelt, niet onder maar bovenop haar voet. Nu ben ik best wel wat gewend met Maxim‘s voeten na blaartrekkende dagmarsen in Australië, maar zo-een als mijn schoonmoeder geproduceerd had, heb ik nog nooit mogen aanschouwen en deed me onmiddellijk terugdenken aan de verschrikkelijke afbeeldingen van aandoeningen op de pakjes sigaretten hier.
Het halen van adem en gewoon ‘zijn’ is al voldoende om je het zweet te laten uitbreken. In deze streken doe je alles vele tandjes lager.Pulau Ubin is zoveel mogelijk in oude staat gehouden om ons toeristen te laten zien hoe hier vroeger geleefd werd. Ik vond het er erg armoedig uitzien afgezien van de vele moderne fietsen die je voor slechts 2 dollar kunt huren om het eiland te verkennen. Marco en Rebecca leek het wel wat om te gaan fietsen, terwijl de rest koos voor een wandeling, trok ik mijn eigen plan. Ik heb vorig jaar al een junglewalk gemaakt en bedacht dat een leuke kleine trippel mooi genoeg zou zijn om daarna in de koelte van wat schaduw aan de kust in de zeewind, met boek en MP3speler de terugkeer van de anderen af te wachten.
Geen slechte keuze, al zeg ik het zelf daar de anderen letterlijk na verloop van enkele uren weer binnen kwamen druppelen. Er was van alles gespot, van apen tot lizzards en van mega spinnen tot mooie vlinders.Bij terugkomst in het hotel bleek mijn schoonmoeder een megablaar te hebben ontwikkelt, niet onder maar bovenop haar voet. Nu ben ik best wel wat gewend met Maxim‘s voeten na blaartrekkende dagmarsen in Australië, maar zo-een als mijn schoonmoeder geproduceerd had, heb ik nog nooit mogen aanschouwen en deed me onmiddellijk terugdenken aan de verschrikkelijke afbeeldingen van aandoeningen op de pakjes sigaretten hier.
Misschien moet ze morgen maar even bij Doctor Fish langs ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten