Poehee, dag twee...

Wat ik gisteren niet meldde was de kamikaze teksiechauffeur die we hadden. Waarschijnlijk heb ik de rit volkomen verdrongen, vandaag echter kwam tijdens de teksierit naar Panang Hill het ontbijt en hele rit weer boven. Blijkbaar rijden ze allemaal zo. Het is een waar wonder dat er niet veel meer ongelukken gebeuren. Tijdens de korte rit naar ‘Penang Hill’ hebben we op een haar na 2 overstekende voetgangers, drie betonnenrandjes en 5 brommertjes gemist. Alle bijna botsingen met andere teksies laat ik nu even buiten beschouwing. Getuige de vele deukjes en krasjes gaat er onderling echter genoeg ‘mis’.
Al scheurend reden we langs een verkeersoefenterreintje waar alle bromfietsers keurig achter elkaar reden en hun vinger uitstaken om richting aan te geven. Zodra ze zich echter in het echte verkeer stortten rijdt iedereen echter alleen maar heel hard of hangt volledig in de remmen.

Maar goed, Panang Hill dus. We zijn met een klein treintje als haringen in een ton naar het topje vervoerd in een slakkentempo. Boven aangekomen woei er een aangename koele bries en hadden we een adembenemend uitzicht over George Town. Verder troffen we er een tweetal tempels aan waarvan de Hindoetempel erg fraai versierd was.
Maxim en zijn ouders hebben het aangedurfd om weer 1,5 uur naar beneden te wandelen, hopelijk heeft lief hierbij niet zijn knie beschadigd want deze knakt sinds de trippel erg hoorbaar.

Ik probeer Maxim trouwens te porren voor een bezoek aan de G-spot club. Vanavond schijnt er een zwoele jazzy nachtclub zangeres op te treden. Maar we moeten nog even bijkomen van een copieus maal voor omgerekend slechts 5 Euries pp, geen geld voor lekker nassen. Net als het ontbijt trouwens, heerlijke verse vruchten die alleen hier zo lekker smaken, in de zon op natuurlijke wijze gerijpt, ik verheug me al weer op morgen.
Smakelijke groet!