Monument Valley en Holbrook...

Vandaag wederom de grote leegte van gisteren getrotseerd om naar Monument Valley te rijden. We vinden allebei dat het grote indianenreservaat waar je doorheen moet om Monument Valley te bereiken, een zware aanslag is op het vakantiegevoel. Het eindeloze terrein van het reservaat bestaat uit mijlenlange grote lege woesternij waar je alleen maar je voet zwaar op het gaspedaal wilt laten drukken om er zo snel mogelijk 'door' te zijn. Helaas houden de vele trage campers en de locale policepatrolwagens ons daarvan...

De kleine nederzettingen van de indianen staan vol troep en autowrakken en het geheel deed ons erg denken aan de troosteloze onderkomens van de Aboriginals in Australië. Langs de weg zie je de vele glasscherven al van verre glimmen. Ook hier is het vuurwater de grote boosdoener.

Maar goed, einddoel was Monument Valley, wat een verademing was na alle troosteloosheid. Alleen wel jammer dat je er niet kon gaan lopen, betreden mocht uitsluitend met gids en daar hadden we even geen zin in dus weer de grote kale vlakte overgestoken en zijn vanmiddag neergestreken in Holbrook.

Holbrook ligt aan een stukje 'route 66' welke nog in gebruik is. Meest bekende plaatje is misschien de foto van de betonnen wigwams. Nee, we slapen daar niet in ;-) Als ik in een wigwam ga slapen dan mag het een echte zijn!

Route 66 ademt voor mij de sfeer uit van hippietijd maar Maxim weet mij te vertellen dat dit de oude route van het oosten naar het westen was en dat deze uit de 50-er jaren stamt. Voor de wigwams staan dan ook diverse oude auto's uit de 50-er jaren, lief heeft dus weer eens gelijk...

Voor vanavond hebben we een magnetronmaaltijd op het menu staan, met een bak sla en een zoete aardappel. We hebben beiden voor een voorgerecht gekozen, deze was qua portie al groot genoeg ;-)

De tijd gaat nu in een keer wel erg hard, we zijn de dagen aan het aftellen. Voor morgen staat er weer een mooi park op het programma, ik ben de naam even kwijt maar dat verneem je morgen wel. Wat ook nog wel even vermeldenswaardig is de borden hier langs de wegen met 'adopt a highway'. Ik ken dat fenomeen wel vanuit Australië, waar je als club of groep een stuk snelweg adopteerd en deze vrij van rommel houdt. In Amerika kun je een stuk weg adopteren en je naam laten vermelden. We zien veel: 'Drive safe in loving memory of John Smith oid'. Toch wel een beetje luguber als je dan een kruis langs de weg ziet staan met (plastic) bloemen. Volgens mij zie je dat laatste in Nederland ook steeds vaker, van die mini memorabele gedenkplaatsen.

Gedenkwaardige groet