Anke en Ben in the Outback
We hebben er bijna een jaar naar uitgekeken. Met Mike en Maxim naar Australië! Op 2 oktober vertrekken we. Eerste stop is Singapore. Voor ons vieren bekend terrein. Wij herinneren ons vooral de gezellige diners op de boten aan de rivier. De boten zijn verdwenen, de restaurantjes zijn er nog steeds, maar nu aan de kade. Opnieuw smaakt de zoetzure vis voortreffelijk. We merken dat we het met ons vieren goed kunnen vinden en vertrekken op de derde dag dan ook vol vertrouwen naar Perth, aan de westkust van Australië. We hebben een goed hotel. Maxim heeft het geboekt, zoals trouwens alles: de vliegreizen, de auto’s, de hotels, de hele reis. Voortreffelijk! Letterlijk een groot aantal zorgen minder!
Op Maandagmorgen de auto’s opgehaald. Ze blijken niet klaar te staan; een gebroken ruit en niet schoon opgeleverd, blijkt het probleem. Om 15.00 uur vertrekken we dan eindelijk. Nog snel even wat inkopen voor 6 dagen gedaan : water, wijn, worst, kaas, biscuit en voor ons 10 liter sojamelk. We zitten meteen tot de nok toe vol in de kleine campers. Het rijden in een echte 4 Wheel drive, daar heb ik met grote verwachtingen naar uitgekeken. Voor een camper zijn ze echt klein, de twee identieke Toyota 4.2 Diesel Landcruisers. Maar wat zijn dit imponerende auto’s op de dirty roads! Een normale auto van goede kwaliteit zou al na 10 kilometer volomen uit elkaar getrild zijn! De wegen bestaan voor het grootste deel uit rood stof en keien, in een regelmatig wasbord motief gestampt. Ik probeer een onmogelijk compromis te vinden tussen snelheid en voorzichtigheid (ik verwacht elk moment dat de vooras uit zijn ophanging zal breken). Helemaal fout: Maxim legt mij uit dat ik tenminste 90 km per uur moet rijden om van de ene bobbel naar de volgende te springen. En jawel hoor: bij 95 km/uur daalt er een onbegrijpelijke relatieve rust over de wagen en zijn inzittenden.
Bij het optrekken laat de 4.2 een karakteristiek gorgelen horen, bekend van alle grote Amerikaanse wagens. Misschien komt dat geluid door het draaikolkje in de tank. Vier kilometer per liter is ook niet niks. Dat verklaart ook de twee tanks van elk 90 liter die we aan boord hebben, naast een 60 liter watertank.
Langs de weg zien we verschillende dode kangoeroes, enkele dode kamelen en zelfs een dode koe. Het zijn slachtoffers van de langsrazende Roadtrains: Grote vrachtwagens met wel 4 aanhangers, die met een noodgang (springend van bobbel naar bobbel) over de zandwegen denderen. Zij bevoorraden de koper-, nikkel- en goudmijnen in the outback. Ze stoppen nergens voor en verwachten van andere weggebruikers dat zij uitwijken, zo wordt ons verteld. Wij zorgen dat we ver in de berm staan, wanneer ze langs komen.
Gelukkig zien we ook een aantal levende kangoeroes en kamelen. In Perth (de grootste stad in west Australië) hebben we geen enkele Aboriginal gezien. In de Outback zien we bijna niet anders. Bij een Roadhouse (een plaats in de woestijn waar je kunt tanken en het hoogst nodige kunt inkopen), maak ik kennis met Mr. Livingston. Hoewel foto’s maken verboden is, wil Mr. Livingston wel met mij op de foto. Hij geeft zijn adres, zodat we hem een kopie kunnen sturen.
Het slapen in de kleine camper is voor ons, verwende wereldreizigers niet eenvoudig. We ontdekken dat de beste oplossing is: Anke beneden en ik bovenin, waar het wat meer waait. We vinden letterlijk en figuurlijk onze draai. Afgelopen nacht hebben we wild gekampeerd. Dat betekent niet dat je zelf een leuke plek opzoekt. We zitten in Aboriginal terrein, waar we alleen op afgesproken plekken worden geduld. We zitten op een terrein met verschillende bomen die voor schaduw zorgen. Een heerlijk windje zorgt voor verkoeling. Geen elektriciteit, dus geen licht. Geen warm water. In een hutje bij de ingang vul je zelf in met hoeveel personen je bent. Je stopt de nodige biljetten in een enveloppe die in een afgesloten buis gaat. We staan volkomen alleen; wat een rust! De mooiste plek waar we tot nu toe gekampeerd hebben. De hemel volkomen helder met sterren die we niet kennen (zuidelijk halfrond) en een gedetailleerdheid die we nog nooit hebben gezien! Prachtig!
Vandaag bezochten we de Olga’s. Een zusje van Uluru. Groter, hoger, maar niet uit é é n stuk. We zijn voelbaar op heilige grond. Dit is het moment om stil te staan bij alles waar we dankbaar voor zijn. En ook bij mensen waarvoor we speciale wensen hebben. Natuurlijk onze meiden, waarvoor we verschillende wensen hebben, voortkomend uit de verschillende omstandigheden waarin ze verkeren. Daarnaast denken we aan een vriendin die pas geopereerd is. Onze wens is dat ze snel weer de ’oude’ is en helemaal opknapt.
Morgen gaan we naar Uluru. Dat wordt ongetwijfeld het hoogtepunt van onze reis. Daarnaast hebben we ons dagelijks hoogtepunt. Dat is het diner. Het is dan altijd donker. Soms hebben we een kampvuur, en altijd kaarsen. En dan de wijn die Maxim en ik hebben uitgezocht in Perth: Allemaal verschillend en allemaal even lekker! Maar het echte hoogtepunt is het hoofdgerecht van Mike: eenvoudig doch voedzaam maar vooral overheerlijk. Ik kijk er nu alweer naar uit voor vanavond!
Hartelijke groet,
We hebben er bijna een jaar naar uitgekeken. Met Mike en Maxim naar Australië! Op 2 oktober vertrekken we. Eerste stop is Singapore. Voor ons vieren bekend terrein. Wij herinneren ons vooral de gezellige diners op de boten aan de rivier. De boten zijn verdwenen, de restaurantjes zijn er nog steeds, maar nu aan de kade. Opnieuw smaakt de zoetzure vis voortreffelijk. We merken dat we het met ons vieren goed kunnen vinden en vertrekken op de derde dag dan ook vol vertrouwen naar Perth, aan de westkust van Australië. We hebben een goed hotel. Maxim heeft het geboekt, zoals trouwens alles: de vliegreizen, de auto’s, de hotels, de hele reis. Voortreffelijk! Letterlijk een groot aantal zorgen minder!
Op Maandagmorgen de auto’s opgehaald. Ze blijken niet klaar te staan; een gebroken ruit en niet schoon opgeleverd, blijkt het probleem. Om 15.00 uur vertrekken we dan eindelijk. Nog snel even wat inkopen voor 6 dagen gedaan : water, wijn, worst, kaas, biscuit en voor ons 10 liter sojamelk. We zitten meteen tot de nok toe vol in de kleine campers. Het rijden in een echte 4 Wheel drive, daar heb ik met grote verwachtingen naar uitgekeken. Voor een camper zijn ze echt klein, de twee identieke Toyota 4.2 Diesel Landcruisers. Maar wat zijn dit imponerende auto’s op de dirty roads! Een normale auto van goede kwaliteit zou al na 10 kilometer volomen uit elkaar getrild zijn! De wegen bestaan voor het grootste deel uit rood stof en keien, in een regelmatig wasbord motief gestampt. Ik probeer een onmogelijk compromis te vinden tussen snelheid en voorzichtigheid (ik verwacht elk moment dat de vooras uit zijn ophanging zal breken). Helemaal fout: Maxim legt mij uit dat ik tenminste 90 km per uur moet rijden om van de ene bobbel naar de volgende te springen. En jawel hoor: bij 95 km/uur daalt er een onbegrijpelijke relatieve rust over de wagen en zijn inzittenden.
Bij het optrekken laat de 4.2 een karakteristiek gorgelen horen, bekend van alle grote Amerikaanse wagens. Misschien komt dat geluid door het draaikolkje in de tank. Vier kilometer per liter is ook niet niks. Dat verklaart ook de twee tanks van elk 90 liter die we aan boord hebben, naast een 60 liter watertank.
Langs de weg zien we verschillende dode kangoeroes, enkele dode kamelen en zelfs een dode koe. Het zijn slachtoffers van de langsrazende Roadtrains: Grote vrachtwagens met wel 4 aanhangers, die met een noodgang (springend van bobbel naar bobbel) over de zandwegen denderen. Zij bevoorraden de koper-, nikkel- en goudmijnen in the outback. Ze stoppen nergens voor en verwachten van andere weggebruikers dat zij uitwijken, zo wordt ons verteld. Wij zorgen dat we ver in de berm staan, wanneer ze langs komen.
Gelukkig zien we ook een aantal levende kangoeroes en kamelen. In Perth (de grootste stad in west Australië) hebben we geen enkele Aboriginal gezien. In de Outback zien we bijna niet anders. Bij een Roadhouse (een plaats in de woestijn waar je kunt tanken en het hoogst nodige kunt inkopen), maak ik kennis met Mr. Livingston. Hoewel foto’s maken verboden is, wil Mr. Livingston wel met mij op de foto. Hij geeft zijn adres, zodat we hem een kopie kunnen sturen.
Het slapen in de kleine camper is voor ons, verwende wereldreizigers niet eenvoudig. We ontdekken dat de beste oplossing is: Anke beneden en ik bovenin, waar het wat meer waait. We vinden letterlijk en figuurlijk onze draai. Afgelopen nacht hebben we wild gekampeerd. Dat betekent niet dat je zelf een leuke plek opzoekt. We zitten in Aboriginal terrein, waar we alleen op afgesproken plekken worden geduld. We zitten op een terrein met verschillende bomen die voor schaduw zorgen. Een heerlijk windje zorgt voor verkoeling. Geen elektriciteit, dus geen licht. Geen warm water. In een hutje bij de ingang vul je zelf in met hoeveel personen je bent. Je stopt de nodige biljetten in een enveloppe die in een afgesloten buis gaat. We staan volkomen alleen; wat een rust! De mooiste plek waar we tot nu toe gekampeerd hebben. De hemel volkomen helder met sterren die we niet kennen (zuidelijk halfrond) en een gedetailleerdheid die we nog nooit hebben gezien! Prachtig!
Vandaag bezochten we de Olga’s. Een zusje van Uluru. Groter, hoger, maar niet uit é é n stuk. We zijn voelbaar op heilige grond. Dit is het moment om stil te staan bij alles waar we dankbaar voor zijn. En ook bij mensen waarvoor we speciale wensen hebben. Natuurlijk onze meiden, waarvoor we verschillende wensen hebben, voortkomend uit de verschillende omstandigheden waarin ze verkeren. Daarnaast denken we aan een vriendin die pas geopereerd is. Onze wens is dat ze snel weer de ’oude’ is en helemaal opknapt.
Morgen gaan we naar Uluru. Dat wordt ongetwijfeld het hoogtepunt van onze reis. Daarnaast hebben we ons dagelijks hoogtepunt. Dat is het diner. Het is dan altijd donker. Soms hebben we een kampvuur, en altijd kaarsen. En dan de wijn die Maxim en ik hebben uitgezocht in Perth: Allemaal verschillend en allemaal even lekker! Maar het echte hoogtepunt is het hoofdgerecht van Mike: eenvoudig doch voedzaam maar vooral overheerlijk. Ik kijk er nu alweer naar uit voor vanavond!
Hartelijke groet,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten